Του ΣΕΝΕΡ ΛΕΒΕΝΤ*
«Στη βόρεια Κύπρο υπάρχει μια προσάρτηση που δεν έχει ονομαστεί ως τέτοια», είπε ο Μουσταφά Ακιντζί. Σωστά το είπε. Όμως, γιατί το είπε τώρα; Πρόσφατα προσαρτηθήκαμε; Αν δεν προσαρτηθήκαμε πρόσφατα, πότε προσαρτηθήκαμε; Δηλαδή, υπάρχει ακριβής ημερομηνία; Ή μήπως όλα έγιναν σιγά – σιγά και όχι ξαφνικά; Έχω άλλη μιαν ερώτηση για τον Ακιντζί: Όταν ο ίδιος ήταν επικεφαλής της κοινότητας, μήπως υπήρχε μια προσάρτηση που δεν είχε ονομαστεί; Ή μήπως αυτή η διαδικασία άρχισε μετά που ο ίδιος έφυγε;
Αν υπάρχει προσάρτηση, υπάρχει κατοχή, έτσι δεν είναι; Όμως, ο Ακιντζί ποτέ δεν είπε ότι υπάρχει κατοχή. Αφού τώρα λέει ότι υπάρχει μια προσάρτηση που δεν έχει ονομαστεί, μήπως αποδέχεται το γεγονός της κατοχής και της εισβολής; Δεν μπορώ να το ξέρω. Πρέπει να το ρωτήσουμε και αυτό. Γίνεται να υπάρχει προσάρτηση χωρίς κατοχή; Φυσικά γίνεται. Όμως, γι’ αυτό χρειάζεται ένα δημοψήφισμα πρώτα απ’ όλα.
Οι πολίτες της χώρας που θέλουν να προσαρτηθούν κάνουν ένα δημοψήφισμα. Αν βγει προσάρτηση από την κάλπη, τα υπόλοιπα είναι δουλειά της χώρας με την οποία ζητείται η προσάρτηση. Αν θέλουν την προσαρτούν, αν δεν θέλουν δεν την προσαρτούν. Αν βεβαίως δεν υπάρχει κάποιο διεθνές εμπόδιο για την προσάρτηση. Στην Κύπρο, για παράδειγμα, έγινε ένα δημοψήφισμα το 1950. Δημοψήφισμα για την ένωση. Να ενωθεί ή να μην ενωθεί το νησί με την Ελλάδα;
Σύμφωνα με αυτά που έμαθα από σοβιετικές πηγές, το 97% ψήφισε υπέρ της ένωσης, δηλαδή της προσάρτησης. Έτσι αντικατοπτρίστηκε στην κάλπη η βούληση του λαού σε εκείνο το δημοψήφισμα, στο οποίο δεν συμμετείχαν οι Τουρκοκύπριοι. Όμως, δεν υλοποιήθηκε αυτή η προσάρτηση ως αποτέλεσμα της παρέμβασης της Βρετανίας, που βρισκόταν στο νησί ως αποικιοκράτης.
Νομίζω ότι γι’ αυτό ιδρύθηκε και η υπόγεια οργάνωση ΕΟΚΑ μετά από πέντε χρόνια. Στόχος της ήταν να εκδιώξει τους Βρετανούς από το νησί και να πραγματοποιήσει την ένωση. Ιδού, εκείνες τις μέρες άρχισε το πιο επικίνδυνο ταξίδι της Κύπρου.
Ας επιστρέψουμε ξανά στον Μουσταφά Ακιντζί. Μιλάει για προσάρτηση. Αν είχε πει αυτό που λέει τώρα όταν καθόταν στον θώκο στο προεδρικό, θα ήταν πολύ πειστικός. Η ζωή μας θα άλλαζε από την ημέρα που το έλεγε αυτό. Όμως, εκείνος προτίμησε να λογαριαστεί με την ελληνοκυπριακή πλευρά και όχι με την Τουρκία. Αντί ξεκαθάρισμα λογαριασμών, μπορούμε να το αποκαλέσουμε και συμφωνία αυτό.
Όμως, πρώτα έπρεπε να λύσουμε τα προβλήματά μας με την Τουρκία. Δεν γίνονται διαπραγματεύσεις ενόσω έχουμε κατακτητή πάνω στο κεφάλι μας. Μέχρι σήμερα πάντα ο κατακτητής και η κατακτημένη πλευρά κάθονταν στο τραπέζι. Δεν υπήρξε συμφωνία επειδή ο κατακτητής επέβαλλε στο θύμα τους δικούς του όρους πάντα. Αν ο Ακιντζί μπορούσε να δει μπροστά, θα μπορούσε να αξιολογήσει καλύτερα την κατάσταση όταν καθόταν στο προεδρικό μέγαρο.
Τουλάχιστον δεν θα άφηνε αυτά που λέει τώρα να τα πει μετά την αποχώρησή του από το προεδρικό μέγαρο. Και πάλι πρέπει να εκτιμηθεί το γεγονός ότι τα είπε έστω και τώρα. Κοιτάξτε, τα κόμματα της αντιπολίτευσής μας ακόμα δεν το λένε αυτό. Δεν μπορούν να πουν ότι «εδώ υπάρχει μια προσάρτηση που δεν έχει ονομαστεί ως τέτοια». Και ετοιμάζονται πυρετωδώς για εκλογές. Τι θα κάνουν; Θα μπουν στην προσαρτημένη βουλή; Αυτή η κούρσα είναι κούρσα κατοχής και προσάρτησης;
Ετοιμάζονται γι’ αυτές τις εκλογές γνωρίζοντας τη χονδροειδή παρέμβαση της Τουρκίας στις πρόσφατες εκλογές. Πόσο κενού περιεχομένου ευχή. Μια παρηγοριά. Μια ανακούφιση. Ή μια πρόφαση για συμμετοχή στις εκλογές! Δεν υπάρχει δημοκρατία, όμως η αντιπολίτευσή μας προτιμά να συμπεριφέρεται σαν να υπάρχει δημοκρατία!
Μακάρι ο Ακιντζί να μην έκανε εκείνη την ατυχή ομιλία μετά την ανακήρυξη των αποτελεσμάτων την βραδιά των εκλογών. Να μην εγκατέλειπε και να μην άφηνε μόνο το 48% που είχε πίσω του. Οι στιγμές του ήταν απογοητευτικές. Είχε απογοητευτεί. Επιπλέον, είχε ηττηθεί από τον Τατάρ που σε καμία περίπτωση δεν ήταν στο επίπεδό του και όχι από έναν πολύ ισχυρό αντίπαλο.
Όμως, αυτό ήταν μόνο ένα πλήγμα, όχι ήττα. Θα μπορούσε να οργάνωνε ένα κίνημα αρχίζοντας από εκείνο το βράδυ και να ήταν ο ηγέτης αυτού του κινήματος. Όταν ο Ακιντζί είπε «εγκαταλείπω την πολιτική», ένιωσε ότι βρισκόταν στο κενό το 48% που τον ψήφισε. Ενώ ο ουσιαστικός αγώνας έπρεπε να αρχίσει με αυτό το τολμηρό πλήγμα της Τουρκίας, δεν εμφανίστηκε ένας ηγέτης που θα ηγείτο αυτού του αγώνα.
Μια προσάρτηση που δεν έχει ονομαστεί ως τέτοια. Άρα προσαρτηθήκαμε. Μόνο που δεν ονομάστηκε ακόμα. Μην ανησυχείτε. Ο Ταγίπ Ερντογάν είναι τόσο τρελός που μπορεί να το κάνει και αυτό. Κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να προκαλέσει την ελληνοκυπριακή πλευρά. Μακάρι να μπορούσαν να έβλεπαν αυτή την πραγματικότητα τα κόμματά μας που ετοιμάζονται για το μασκαραλίκι των εκλογών και να μπορούσαμε να διεξαγάγαμε όλοι μαζί τον αγώνα που πρέπει.
