Του ΣΕΝΕΡ ΛΕΒΕΝΤ*
Φαίνεται πως ξεχείλισε η υπομονή των πολιτών που έμειναν μόνοι στο σπίτι βρίζοντας, καθώς έξω γίνεται η ζωή κόλαση για όλους μας. Και τελικά ξεχύθηκαν στους δρόμους. Πλημμύρησαν την πλατεία. Πόσο νοσταλγήσαμε τα πλήθη τελικά. Εδώ και χρόνια δεν υπήρχαν τέτοια πλήθη σε αυτή την πλατεία, μπροστά σε αυτή τη Βουλή. Ο λαός δίψασε για ξεσηκωμό. Και αν βρει τη σωστή διεύθυνση, αυτό το καθεστώς θα καταρρεύσει.
Ένας φίλος έγραψε ότι τα μεγαλύτερα συλλαλητήριά μας μέχρι τώρα έγιναν τα έτη 2003 και 2004. Τα συλλαλητήρια για το Σχέδιο Ανάν, δηλαδή. Σωστά, αυτά μπορεί να είναι τα πιο μαζικά μας συλλαλητήρια. Όμως, δεν είναι τα πιο ποιοτικά. Αυτά ήταν συλλαλητήρια που έγιναν με τη στήριξη της Τουρκίας, της Αμερικής και της Αγγλίας. Μάλιστα, σε ένα από τα συλλαλητήριά μας είχε παραστεί και χειροκρότησε τους ομιλητές μας και ο Τόμας Ουέστον, ειδικός αντιπρόσωπος των ΗΠΑ για την Κύπρο.
Τι καλό μπορεί να έχει για εμάς ένα συλλαλητήριο το οποίο στηρίζουν εκείνοι που μοίρασαν αυτό το νησί και ο κατακτητής μας; Μήπως ακόμα και αυτή η κατάσταση δεν φανερώνει ότι ο σκοπός και ο στόχος στερείται καλής πρόθεσης; Εκείνοι που διασφάλισαν ότι η ελληνοκυπριακή κοινότητα θα έλεγε όχι στο δημοψήφισμα, εργάζονταν ψυχή τε και σώματι για να οδηγήσουν την τουρκοκυπριακή κοινότητα στο να πει ναι. Η Τουρκία περίμενε με ανυπομονησία την ημέρα που θα αθωωνόταν μετά το δημοψήφισμα.
Μετά που πήρε το επιθυμητό αποτέλεσμα, θα άρχιζε εκείνο το γνωστό τροπάρι, που θα αναμασούσε χρόνια ο Ταγίπ Ερντογάν: «Εμείς είπαμε ναι και εκείνοι είπαν όχι». Μέσα σε μια στιγμή, ο κατακτητής μας θα ανακηρυσσόταν οπαδός της λύσης και οι ευρισκόμενοι υπό κατοχή θα ανακηρύσσονταν οπαδοί της μη λύσης. Μετά από αυτό το στάδιο θα απαγορευόταν ακόμα και να αποκαλείται «κατοχική δύναμη» η Τουρκία.
Οι Τουρκοκύπριοι θα πικραίνονταν με τους Ελληνοκύπριους που είπαν όχι. Δεν θα καταλάβαιναν ότι χάρη στο ελληνοκυπριακό ναι σώθηκε η Κυπριακή Δημοκρατία και επομένως και οι ίδιοι. Και δεν θα ήταν εύκολο να τους το εξηγήσει κανείς αυτό. Όμως, η Κυπριακή Δημοκρατία είναι η μόνη μας ασπίδα και το μόνο μας καταφύγιο έναντι της Τουρκίας, που έπεσε πάνω μας με όλο της το βάρος.
Αν δεν ήμασταν πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας και επομένως της Ευρωπαϊκής Ένωσης, θα μέναμε εντελώς ανυπεράσπιστοι έναντι της έντονης καταπίεσης της Τουρκίας.
Μετά το 1974, μόνο ένα μαζικό συλλαλητήριο πραγματοποιήθηκε μέχρι σήμερα ενάντια στην κατοχή της Τουρκίας. Στις 18 Ιουλίου 2000. Αυτό είναι ένα συλλαλητήριο που δεν υπενθυμίζεται ποτέ εκ μέρους της αριστεράς μας και επιχειρείται να ξεχαστεί. Είχε γεμίσει ασφυκτικά η πλατεία που βρίσκεται στην Πύλη Κερύνειας. Σε κανένα άλλο συλλαλητήριο δεν υπήρξε τέτοιος ενθουσιασμός.
Ο λαός φώναζε με ένα στόμα «ο στρατηγός να πάει στην Ούρφα». Το πλήθος στην πλατεία ήταν γύρω στις είκοσι χιλιάδες. Και τόσο ο στρατιωτικός διοικητής από την Ούρφα όσο και ο Ντενκτάς είχαν πανικοβληθεί όταν είδαν αυτή την κατάσταση. Ο λόγος αυτού του συλλαλητηρίου ήταν το γεγονός ότι συλληφθήκαμε εγώ και οι φίλοι μου, με τη δολοπλοκία της κατασκοπίας.
Εκείνη την ημέρα είχα βγει από τη φυλακή. Δεν μπορώ να ξεχάσω τα δάκρυα που είδα στα μάτια του λαού όταν πήγα στην πλατεία. Ήταν δάκρυα χαράς. Δάκρυα ανθρώπων διψασμένων για απελευθέρωση και ελευθερία. Εκείνο το βράδυ είχαν πιστέψει όλοι οπωσδήποτε ότι τίποτα δεν θα ήταν όπως παλιά.
Όμως, παρά ταύτα ήταν. Έγιναν όλα όπως παλιά. Μάλιστα έγιναν χειρότερα. Όπως μου ομολόγησε αργότερα ένας αξιωματούχος των μυστικών υπηρεσιών, οι κρατούντες το καθεστώς άρχισαν να λαμβάνουν αμέσως μέτρα μετά από εκείνο το βράδυ, όταν είδαν αυτή την κατάσταση. Η πρώτη τους δουλειά ήταν να καθίσουν και να συμφωνήσουν με το CTP του Ταλάτ, το οποίο ήταν γνωστό ως αριστερό.
Μετά από σύσκεψη που πραγματοποίησαν μέχρι το πρωί οι στρατιωτικοί διοικητές με την ηγεσία του CTP, αποφάσισαν να φιμώσουν, συκοφαντώντας και ατιμώνοντας την εφημερίδα μας, την οποία δεν μπόρεσαν να φιμώσουν με δολοπλοκίες και βόμβες. Απέστειλαν επιστολές που μας συκοφαντούσαν στον νότο, στην Τουρκία, στην Ευρώπη, σε όλες τις εφημερίδες και τις διπλωματικές αποστολές.
Δηλητηρίασαν τη νεολαία και μέσα στο ίδιό τους το κόμμα. Σε αντάλλαγμα γι’ αυτές τους τις υπηρεσίες, ο Ταγίπ Ερντογάν τους έφερε στη διοίκηση με όλα τους τα στελέχη. Έγιναν όργανα του καθεστώτος. Και δεν διορθώθηκαν ποτέ ξανά.
Ήταν μαζί μου στην εφημερίδα μας ο αγαπητός μου φίλος Αντρέας Παράσχος, τη βραδιά που το CTP πέτυχε τη μεγαλύτερή του επιτυχία στις εκλογές του 2005, κάτω από τις φτερούγες του Ερντογάν. Ήταν περίεργος να δει τι πρωτοσέλιδο τίτλο θα έβαζα. Σάστισε όταν είδε τον πρωτοσέλιδο τίτλο που έβαλα: «Κέρδισε το CTP, έχασε η κοινότητα». Ο χρόνος απέδειξε πως είχαμε δίκαιο. Η κοινότητά μας έζησε μιαν από τις χειρότερες περιόδους της. Παραδόθηκε πλήρως στην Άγκυρα.
Ο λαός απογοητεύτηκε τόσο πολύ, που έστρεψε πλήρως το πρόσωπό του προς το UBP, στις εκλογές που έγιναν το 2009, και το έφερε αυτοδύναμο στη διοίκηση. Και στις προεδρικές εκλογές που έγιναν ένα χρόνο αργότερα ανέτρεψε τον Ταλάτ και έφερε στη θέση του τον Έρογλου. Ιδού, αυτή είναι η ιστορία μας.
*Εκδότης-αρθρογράφος της Τουρκοκυπριακής Εφημερίδας ΑΦΡΙΚΑ
Πηγή : politis.com
