Του Τάσου Παπαδόπουλου
Στην Ελλάδα πολλοί αναλυτές κατά καιρούς υποστηρίζουν, ότι οι δια δηλώσεων επιθέσεις εναντίον της χώρας μας, γίνονται από πλευράς Τούρκων αξιωματούχων, για εσωτερική κατανάλωση.
Η άποψη αυτή διαψεύδεται από τα γεγονότα, που στην ιστορική διαδρομή τους επιβεβαιώνουν, ότι η Άγκυρα κινείται με στρατηγικούς στόχους, που ξεκινούν από ακραίες και εξόφθαλμα παράλογες απαιτήσεις και στην πορεία του χρόνου, αυτές εκτός τόπου και χρόνου απόψεις μεταμορφώνονται, σε πρακτικές επί του πεδίου.
Ο συμβιβασμός της ανεξαρτησίας της Κύπρου που επιτεύχθηκε με τις συμφωνίες Λονδίνου – Ζυρίχης το 1960 με την υπό κηδεμονία κυριαρχία της Μεγαλονήσου δεν απέτρεψε το στρατηγικό σχέδιο της Άγκυρας να προωθήσει, στη συνέχεια να υλοποιήσει τα διχοτομικά της σχέδια το 1974.
Πλησιάζει σχεδόν μισός αιώνας από τα δραματικά γεγονότα του Ιουλίου – Αυγούστου του 1974 στην Κύπρο, που είχε σαν αποτέλεσμα την κατάληψη του 38% της Μεγαλονήσου και της βίαιης μετακίνησης Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων από τις πατρογονικές τους εστίες, προκειμένου να υλοποιηθεί το αφήγημα των δύο ξεχωριστών λαών.
Στην παγίδα των ατερμόνων συνομιλιών συνομιλιών έπεσαν όλα αυτά τα χρόνια που μεσολάβησαν οι Ελληνοκύπριοι, δίνοντας έτσι την ευκαιρία στην Άγκυρα να παγιοποιήσει τα τετελεσμένα και να φτάσει στον απώτερο στόχο της, που δεν ήταν εξ αρχής άλλος από την de facto διχοτόμηση της Κύπρου.
Όλα αυτά συνέβησαν επειδή η Ελληνική πλευρά στην περίοδο της χούντας δέχθηκε να αποσυρθεί η μεραρχία, αφήνοντας ανοχύρωτη την Μεγαλόνησο, όμηρο στις επεκτατικές ορέξεις της Τουρκίας. Και να σκεφθεί κανείς ότι οι Κούρδοι της Τουρκίας είναι αναλογικά πολύ περισσότεροι από τους Τ/Κ που ζούσαν το 1974 στην Κύπρο.
Σε αυτούς όχι ισότιμη μεταχείριση δεν δίνουν, αλλά ούτε το βασικό τους δικαίωμα να εκπροσωπούνται στην Βουλή. Φυλακίζουν την ηγεσία τους, δρομολογώντας παράλληλα διαδικασίες με νομικό μανδύα, προκειμένου να τεθεί εκτός νόμου το κόμμα των Κούρδων.
Δεν είναι όμως μόνο αυτές οι βάναυσες συμπεριφορές, που επιδεικνύουν οι εξ Ανατολών γείτονές μας. Δεν πρέπει να ξεχνάμε τον ξεριζωμό των Ελλήνων από την Κωνσταντινούπολη, με τους διωγμούς που εξαπέλυσαν σε βάρος τους το 1955 και το 1963 αλλά και τον εξαναγκασμό σε αποχώρηση από την Ίμβρο και την Τένεδο των Ελλήνων, που με βάση διεθνείς συνθήκες όφειλαν να προστατεύσουν και να τους παράσχουν μιας μορφής αυτονομία.
Αντίθετα οι Τούρκοι χρησιμοποιούν τους Μουσουλμάνους της Θράκης, που ζουν σε καθεστώς απόλυτης ελευθερίας και ισοπολιτείας με τους χριστιανούς της περιοχής και επιχειρούν να τους εμφανίσουν ως δήθεν καταπιεσμένους. Το γεγονός ότι εκλέγουν βουλευτές στο Ελληνικό Κοινοβούλιο, αποδεικνύει του λόγου το αληθές.
ΟΙ αξιώσεις στο Αιγαίο αν τις δει κανείς στην πορεία του χρόνου θα διαπιστώσει ότι επεκτείνονται καθημερινά, αρχής γενομένης από τα Ίμια. Μετά το γκριζάρισμα των δύο αυτών βραχονησίδων, που οι παλαιότεροι Τουρκικοί ναυτικοί χάρτες τους αναφέρουν ως Ίμια, για να τους μετονομάσουν αργότερα σε Καρντάκ, ακολούθησαν νέες προκλητικές ενέργειες.
Εγείρουν τώρα διεκδικήσεις σε άλλες βραχονησίδες με τον αριθμό τους να ποικίλει αναλόγως των ορέξεων του εκάστοτε πολιτικού της γείτονος, για να φτάσουμε στο δια ταύτα, που ήταν το 2021 οι επιστολές στον ΟΗΕ για τον αμυντικό εξοπλισμό 16 νησιών του Α. Αιγαίου και τέλος το κερασάκι του Τσαβούσογλου περί απώλειας της κυριαρχίας των νησιών αυτών, λόγω του αμυντικού εξοπλισμού τους.
Για τις δεκάδες των αποβατικών που βρίσκονται στα Μικρασιατικά παράλια και για την 4η Στρατιά που έχει αναπτυχθεί απέναντι από τα νησιά του Α. Αιγαίου δεν λέει κουβέντα η Άγκυρα. Είναι προφανές ότι η στρατηγική τους μακροχρόνια και ανεξάρτητη των προσώπων που ασκούν την εξουσία στην Τουρκία είναι ανάλογη με αυτήν που χρησιμοποίησαν στην Κύπρο το 1967.
Εν μέσω μιας τεχνητής κρίσης που είχε αφορμή τα γεγονότα στην Κοφίνου, πέτυχαν την απόσυρση της μεραρχίας από την Κύπρο προκειμένου να μείνει ανοχύρωτη έρμαιο στα επεκτατικά σχέδιά τους. Γι αυτό και ο Τσαβούσογλου προ ημερών έβαλε τα τσιράκια του να τον ρωτήσουν αν τίθεται θέμα κυριαρχίας των νησιών του Α. Αιγαίου για να απαντήσει καταφατικά.
Στους σχεδιασμούς αυτούς δεν είναι εκτός θέματος το προσφυγικό και οι στοχευμένες μαζικές μετακινήσεις ανδρικού κατά βάση νεανικού μουσουλμανικού πληθυσμού το 2015 προς τα ελληνικά νησιά του Α. Αιγαίου και το 2020 στον Έβρο.
Είχαν σχεδιάσει, η παρουσία τους να δημιουργήσει εσωτερικό πρόβλημα στην Ελλάδα, κάτι που αποφεύχθηκε παρά τις κάποιες μεμονωμένες αντιδράσεις που παρατηρήθηκαν. Στη συνέχεια αυτούς τους πληθυσμούς με την ρητορική του ευρύτερου θρησκευτικού αγώνα του Ισλάμ κατά της Δύσης και με την προστασία στην Ελλάδα θα τους είχαν ως εμπροσθοφυλακή στα επεκτατικά σχέδια τους.
Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που ερήμην της Ελλάδας συμφώνησε με το Βερολίνο και τις Βρυξέλλες όρους που εγκλωβίζουν στα Ελληνικά νησιά τους μετανάστες, που σε συνεργασία με τους εμπόρους ανθρωπίνων ψυχών επιχειρούν να κάνουν γιουρούσι στη χώρα μας.
Αποτέλεσμα από την μια ο Σουλτάνος της Άγκυρας δεν δέχεται τις επαναπροωθήσεις όπως ορίζει η συμφωνία κι από την άλλη κλείνει το μάτι στους διακινητές, που φεύγουν με μεγάλα ποια σκάφη ανεξέλεγκτα από τα λιμάνια τους.
Η Ελλάδα προ αυτού του κινδύνου πέρα από τα εξοπλιστικά που προωθεί, έχει υποχρέωση, χωρίς άλλη καθυστέρηση, να καταστήσει επιχειρησιακά ενεργά όλα πτητικά μέσα που διαθέτει και να μην τα αφήνει καθηλωμένα στο έδαφος. Να επισπεύσει επίσης την προμήθεια των νέων τορπιλών των υποβρυχίων, που είναι ο φόβος και ο τρόμος του Ακάρ και της παρέας του, γιατί ο επεκτατικός γείτονάς μας δεν παίρνει από λόγια.
Μόνο μια συγκροτημένη χώρα κατά το πρότυπο του Ισραήλ, μπορεί να σταματήσει την επεκτατική δράση των Τούρκων και να επιβάλει με την ισχύ της, την διαρκή ειρήνη. Όλα τα άλλα είναι κουβέντες του αέρα…
