Του ΤΑΣΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ
Δεν είναι λίγοι εκείνοι που ερίζουν για την ψυχική υγεία του Βλαντιμίρ Πούτιν. Κι αυτό γιατί η εισβολή στην Ουκρανία αποδεικνύεται μια τρέλα, για την ίδια την Ρωσία. Από την μια η αποτυχία επίτευξης των αντικειμενικών στόχων σε ένα σχετικά μικρό χρονικό διάστημα και από την άλλη τα χιλιάδες φέρετρα που επιστρέφουν στην Ρωσία.
Γιατί λοιπόν ο πρώην πράκτορας της KGB προχώρησε σε αυτήν την ιδιαίτερα ριψοκίνδυνη κίνηση; Γιατί παραπλάνησε τους Ευρωπαίους συνομιλητές διαβεβαιώνοντάς τους, ότι κάνει ασκήσεις με σκοπό να πιέσει ΗΠΑ και Ουκρανούς να δεχθούν τους όρους του;
Οι Δυτικοί δυστυχώς πιάστηκαν στον ύπνο, μια και δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι ο συνομιλητής τους θα έκανε τα αντίθετα από αυτά που τους έλεγε στις κατ ιδίαν συζητήσεις, που είχαν μαζί του. Οι Ευρωπαίοι και Αμερικανοί δεν γύρισαν πίσω τον χρόνο, για να θυμηθούν τι συνέβη στη Νότια Οσετία, στην Αμπχαζία, στην Τσετσενία, αλλά και στην Κριμαία το 2014.
Μπορεί οι Ευρωπαίοι να βρήκαν μακριά την Γεωργία, που υπέστη επίθεση στις δύο επαρχίες της. Η Τσετσενία από την άλλη, ενδεχομένως να κρίθηκε, ως εσωτερική υπόθεση της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Όμως το αφελές του πράγματος υπήρξε με την Δυτική αδιαφορία στην προσάρτηση της Κριμαίας.
Η κίνηση αυτή του ο Πούτιν, σε συνδυασμό με τις αποσχισθείσες δύο ανατολικές επαρχίες της Ουκρανίας, έδειξαν ότι η Ρωσία δεν είχε πρόθεση να αφήσει το Κίεβο να ανοίξει τα φτερά του προς την Δύση. Από την άλλη μεριά η Ουκρανία μετά την πορτοκαλί επανάσταση, που είχε σαν αποτέλεσμα την άτακτη φυγή του φιλορώσου Προέδρου Γιανουκόβιτς, επιδίωξε όχι μόνο την ένταξή της στην Ε.Ε., αλλά και στο ΝΑΤΟ.
Οι Δυτικοί ενθάρρυναν το Κίεβο για την προοπτική ένταξης στο ΝΑΤΟ παρά τις διαμαρτυρίες, που είχε εκφράσει σε όλους τους τόνους, η Μόσχα. Και αυτή η προοπτική φάνηκε και από το γεγονός ότι νατοϊκοί έσπευσαν, πριν από την ρωσική εισβολή στη χώρα, να εκπαιδεύσουν στρατιωτικούς εντός του εδάφους της Ουκρανίας.
Αν δει κανείς τα όσα συνέβησαν στο Κίεβο την περίοδο Νοεμβρίου 2013 και Φεβρουαρίου 2014 θα διαπιστώσει ότι οι Ουκρανοί αψήφησαν τα πυρά των αστυνομικών και έχοντας κατακλύσει την Πλατεία Μεϊντάν απαιτούσαν να προχωρήσει η ευρωπαϊκή πορεία της χώρας.
Βεβαίως ένας εφικτός συμβιβασμός Δυτικών με Ρώσους θα ήταν να αποκλειστεί η προοπτική ένταξης στο ΝΑΤΟ και να προωθηθεί μόνο η Ευρωπαϊκή πορεία της Ουκρανίας. Κάτι άλλωστε που ήδη συμβαίνει με την Αυστρία, την Σουηδία και την Φινλανδία, που είναι μέλη της Ε.Ε. και όχι του ΝΑΤΟ μια και έχουν ουδέτερο καθεστώς.
Η συμφωνία δυστυχώς δεν επετεύχθη, με αποτέλεσμα να χρησιμοποιήσει ο Πούτιν ως πρόσχημα την προοπτική ένταξης της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ για να εισβάλει με τους 200.000 στρατιώτες του, από βορρά δύση και νότο.
Όμως λογάριασε χωρίς τον ξενοδόχο, μια και οι Ουκρανοί όχι μόνο δεν τον υποδέχθηκαν ως απελευθερωτή, όπως είχαν ισχυριστεί οι αξιωματικοί στους στρατιώτες που εισέβαλαν, αλλά αντίθετα βρέθηκαν μπροστά στην δυσάρεστη έκπληξη μιας σθεναρής αντίστασης, ανατρέποντας τα σχέδια του Πούτιν για μια θριαμβευτική είσοδο του σε λίγες ημέρες μετά την εισβολή, στο Κίεβο.
Για τέταρτη εβδομάδα σε ολόκληρη την Ουκρανία απλώνεται ο θάνατος και η καταστροφή. Πραγματοποιούνται συνομιλίες μεταξύ των αντιμαχομένων πλευρών, εν μέσω βομβαρδισμών με τη Μόσχα να έχει βαρύνει ιδιαίτερα το καλάθι των απαιτήσεών της και τους Ουκρανούς να καλούνται να δεχτούν πολύ δυσμενέστερους όρους, από αυτούς που απέρριπταν προ της εισβολής.
Βλέποντας μια δημοσκόπηση του Politiko εν μέσω πολέμου, θανάτους αμάχων, παιδιών και καταστροφής σημαντικών υποδομών της Ουκρανίας, είναι να απορεί κανείς, για τους πολυπληθείς φίλους του Πούτιν στην Ελλάδα.
Σύμφωνα με την δημοσκόπηση αυτή τα ποσοστά των ερωτηθέντων που θεωρούν «απαράδεκτη» τη ρωσική επίθεση είναι: Ελλάδα: 60%, Ιταλία: 71%, Γαλλία: 78%, Γερμανία: 82%, Ισπανία: 86%, Ολλανδία: 88%
Τα ποσοστά που θεωρούν, ότι η επίθεση είναι «απαράδεκτη αλλά κατανοητή»: Ελλάδα: 34%, Ιταλία: 19%, Γαλλία: 13%, Γερμανία: 11%, Ισπανία: 10%, Ολλανδία: 9%.
Φαίνεται ότι οι ημεδαποί φίλοι του Πούτιν, αν κρίνουμε από τα στοιχεία της δημοσκόπησης, δεν συγκινήθηκαν ούτε από τον βομβαρδισμό του θεάτρου της Μαριούπολης, ούτε στο παρακείμενο Γυμναστήριο με γυναικόπαιδα.
Είναι προφανές ανεξαρτήτως του αποτελέσματος στο πεδίο των μαχών, ότι οδηγούμεθα σε ένα νέο διπολισμό. Από την μια πλευρά θα έχουμε τις χώρες με δημοκρατικά καθεστώτα που που έχουν για σημαία τους την ελευθερία και τα ανθρώπινα δικαιώματα, κι από την άλλη τα αυταρχικά καθεστώτα.
Η Ευρώπη και οι ΗΠΑ είναι το ένα στρατόπεδο και η Κίνα μαζί με την Ρωσία το άλλο. Και από εκεί και πέρα όσοι πιστοί προσέλθετε, στην κάθε πλευρά. Το θετικό για την χώρα μας είναι, ότι οι βασικοί πολιτικοί σχηματισμοί δεν αρνούνται την συμμετοχή μας στο Δυτικό στρατόπεδο.
Το ερωτηματικό βεβαίως αφορά την Τουρκία, που από πλευράς καθεστώτος ταυτίζεται με αυτό του Πούτιν κι από πλευράς συμμαχιών συντάσσεται με το ΝΑΤΟ. Ήδη με τους διπλωματικούς ελιγμούς που έχει αναπτύξει, κατάφερε να κινείται παράλληλα με το αυταρχικό καθεστώς του Πούτιν και με αυτό των ΗΠΑ μέσω ΝΑΤΟ.
Εδώ ισχύει το λαϊκό άσμα σε πόσα ταμπλό το παίζεις και σε αυτό οφείλει να απαντήσει η Ε.Ε., που έχει αυστηρές προδιαγραφές σε ότι αφορά τα ανθρώπινα δικαιώματα και το κράτος δικαίου…
