Του Πέτρου Βενέτη
Στο ζήτημα της αρωγής, σε περιπτώσεις που ο άλλος δυσκολεύεται να αντιμετωπίσει ένα οικονομικό πρόβλημα, υπάρχει ένας χρυσός κανόνας.
Αντί να του δώσεις μια βοήθεια να «τα βγάλει πέρα», δωσ’ του τη δυνατότητα να αποκτήσει τα μέσα που θα του λύσουν το πρόβλημα.
Παραστατικά, άμα πεινάει, δώσ’ του μια κατσίκα να αρμέγει, ή μια κότα να γεννάει αυγά, αντί να του δίνεις ένα μπουκάλι γάλα ή δύο αυγά την ημέρα.
Το ένα είναι μέτρο, το άλλο είναι λύση.
Δυστυχώς, η λύση δεν είναι τόσο απλό πράγμα, όσο ακούγεται, γιατί και εσύ πρέπει να επενδύσεις για τις κατσίκες και τις κότες κι ο άλλος να έχει χώρο, περιβάλλον και δυνατότητα να τις εκθρέψει.
Γι’ αυτό, οι κυβερνήσεις, αντί να παίρνουν τα μέτρα μόνο προσωρινά, ώσπου να προετοιμαστούν για τη λύση, «τεντώνουν» τη ισχύ του μέτρου, όσο μπορούν, ή το…μονιμοποιούν.
Με την ενεργειακή κρίση, ήταν απαραίτητο να βρεθεί ένας τρόπος να ανακουφιστούν άμεσα οι καταναλωτές και αποφασίστηκε η επιδότηση ενός μέρους της δαπάνης.
Αυτό είναι χαρτζιλίκι.
Ένα μέτρο, απαραίτητο μεν, αλλά μέχρι πότε;
Εύχομαι, οι προσπάθειες για αξιοποίηση υπαρκτών κοιτασμάτων και των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας, για τα οποία ξαναξύπνησε το ενδιαφέρον να φέρουν αποτέλεσμα. Αλλά αυτό, στην καλύτερη περίπτωση, θα πάρει μερικά χρόνια για να «γράψει».
Σκέφτομαι, λοιπόν, πόσο ρεαλιστικό θα ήταν να επιδοτηθεί και να δανειοδοτηθεί ένα σύστημα από φωτοβολταικά, για οικιακή χρήση.
‘Όχι πολύ διαφορετικό από τον ηλιακό θερμοσίφωνα, τον οποίο μπορεί άνετα και να αντικαταστήσει, τόσο για τον χώρο, όσο και για το ζεστό νερό.
Δηλαδή, να μπορεί κάποιος να εξασφαλίζει αρκετό μέρος των αναγκών του κατά τη διάρκεια της ημέρας και ένα μικρό μέρος την νύχτα, μέσω συσσωρευτών, χωρίς να αποσυνδεθεί από τον πάροχό του για τα υπόλοιπα.
Δηλαδή, ένα εργαλείο για να παράγει μόνος του αυτό που χρειάζεσαι.
Όσον αφορά τις επιχειρήσεις, αυτό πρέπει να είναι πιο εύκολα διαχειρίσιμο, αρκεί να υπάρχει σχέδιο και ενημέρωση.
Αυτό έχει δύο θετικά.
Απ’ τη μία βοηθάει τα νοικοκυριά και τις επιχειρήσεις να αντιμετωπίσουν την ακρίβεια του ρεύματος μακροπρόθεσμα και απ’ την άλλη συμβάλει (έστω και λίγο) στην απεξάρτηση της χώρας στο θέμα της ενέργειας.
Στο ενδιάμεσο, βρίσκεται η αξιοποίηση της οικιακής οικονομίας, η οποία είναι ένα πολύ υγιές, αλλά ξεχασμένο κομμάτι της οικονομίας, στο οποίο μας βλέπω να προστρέχουμε και για το άλλο μεγάλο πρόβλημα, το επισιτισμού.
Χρειάζεται, λοιπόν, μια συστηματοποίηση των προϋποθέσεων και η δημιουργία υπηρεσίας, η οποία να βοηθάει και να κατευθύνει τους πολίτες και τις επιχειρήσεις.
Ζητάω πολλά;
