Του Πέτρου Βενέτη
Παρ’ όλο που την περίμενα, με θύμωσε η στάση σύσσωμης της αντιπολίτευσης, στο ταξίδι του Μητσοτάκη και την τιμή που του (μας) έγινε.
Η απογοήτευση μου δεν αφορά τους πολιτικούς, για τους οποίους κάθε έννοια πατριωτισμού πνίγεται στο παιγνίδι της μικροπολιτικής.
Αυτό είναι παλιά ασθένεια και την έχουμε πληρώσει, αρκετές φορές.
Αφορά τους οπαδούς, οι οποίοι με ποδοσφαιρικού τύπου αφοσίωση, δέχονται αυτού του είδους την αντιμετώπιση. Την «τραβάει ο οργανισμός τους».
Στις ΗΠΑ δεν τιμήθηκε ο Μητσοτάκης. Τιμήθηκε ο Πρωθυπουργός της Ελλάδος. Θα είχα τα ίδια συναισθήματα, σε όποια παράταξη κι αν ανήκε.
Στις ΗΠΑ δεν χειροκροτήθηκε ο Μητσοτάκης, αλλά οι θέσεις της Χώρας.
Ο Πρωθυπουργός της Ελλάδος, δεν τιμήθηκε από τις ΗΠΑ. Τιμήθηκε από τους εκπρόσωπους του λαού μιας μεγάλης και ισχυρής χώρας. Θα αισθανόμουνα το ίδιο υπερήφανος, αν τον (μας) τιμούσε η Κίνα.
Με εξαίρεση το Κ.Κ., το οποίο εξ ορισμού αναγνωρίζει μόνο την ιδεολογική του πατρίδα (κάτι σαν την αρχαία Αία πια), οι υπόλοιποι δεν πρέπει να ξεχνάμε, ότι, εκτός από κόμμα, έχουμε και μια Πατρίδα, απ’ το καλώς έχειν της οποίας εξαρτάται και το δικό μας, όποιο κόμμα κι αν κυβερνάει.
 έγινε.){kind=link}