Του Κ. Πάντζιου
Η δυσχέρεια αντιμετώπισης της πολιτικής κρίσης στην Ιταλία, η πολιτική κρίση στο Ηνωμένο Βασίλειο και η δυστοκία στην διεύρυνση της Ευρωπαϊκής Ένωσης στα Δυτικά Βαλκάνια, έφεραν ξανά στην επιφάνεια τους τριγμούς του Δυτικού φιλελεύθερου πολιτικοοικονομικού συστήματος, καθώς επίσης και τα χαμόγελα στο αντίπαλο Αντιδυτικό στρατόπεδο, όπως αυτό συγκυριακά καταγράφεται δραματικά, με τον πόλεμο στην Ουκρανία, αλλά και όπως όλο αυτό το σύμπλεγμα αλλαγών κυριαρχεί στην καθημερινότητα κάποιων πολιτών της Δύσης, που δεν βλέπουν πιο πέρα από τη μύτη τους και καταπίνουν αμάσητη την ολοκληρωτική πλατφόρμα σκέψης, που έχει εδώ και μήνες ξεκινήσει από τη Ρωσία. Να το επαναλάβουμε για μία ακόμη φορά: Το διακύβευμα δεν είναι μόνο το ποιο τέλος θα έχει το δράμα στην Ουκρανία, αλλά ποια συνέχεια θα έχει η αντιπαράθεση Δύσης και Ανατολής, δηλαδή το ποια χαρακτηριστικά και για πόσο χρονικό διάστημα θα διαρκέσει ο πόλεμος που έχει κηρύξει ο ολοκληρωτισμός εναντίον της Δημοκρατίας, που έχει εγκαθιδρυθεί και λειτουργήσει με σπουδαία αποτελέσματα, για πάνω από 70 χρόνια από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Το θέμα, το μεγάλο διακύβευμα, είναι ακριβώς αυτό. Με απλά λόγια, αυτούς τους τελευταίους 4 μήνες, έχει λάβει σάρκα και οστά η αμφισβήτηση του ελεύθερου τρόπου ζωής και των ανθρώπινων δικαιωμάτων στον Δυτικό Κόσμο, που πολεμήθηκε από την ΕΣΣΔ, αλλά επικράτησε και που άρχισε να πολεμιέται και τώρα, από την ίδια χώρα, τη Ρωσία, η οποία από το 1990 και μετά μπήκε χωρίς όρους στο καπιταλιστικό σύστημα. Και τώρα, από μόνη της θεωρεί ότι το σύστημα αυτό την πολεμά για να την σβήσει…! Το πράγμα έχει και την αλλόκοτη πλευρά του. Και αυτή είναι το γεγονός ότι, αν το Δυτικό καπιταλιστικό σύστημα ήθελε το 1989, με την κατάρρευση του πολιτικο-οικονομικού μοντέλου του «υπαρκτού σοσιαλισμού», να «σβήσει» την τότε καταρρέουσα αυτοκρατορία, θα μπορούσε να το είχε κάνει, αλλά δεν το έκανε. Και δεν τον έκανε, για τον απλούστατο λόγο, ότι το δυτικό μοντέλο του καπιταλισμού είναι επεκτατικό, είναι αναθεωρητικό, είναι ακόμα και αρπακτικό, αλλά δεν υπήρξε ποτέ ιδεοληπτικό, γιατί σαν σύστημα είναι ευέλικτο, είναι προσαρμοστικό στις καταστάσεις, αντλεί δυνάμεις από την αστείρευτη πηγή αξιοποίησης της ανθρώπινης δυναμικότητας, η οποία στηρίζεται και ανατροφοδοτείται από τη δημοκρατία, την ελεύθερη σκέψη και τον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Με όλα τα λάθη, τις ιδιοτέλειες και τις ανεπάρκειες, τις οποίες μπορεί να διορθώνει και να προχωρεί.
Ας τα δούμε χωρίς προκαταλήψεις αυτά, με την αφορμή μιας απίστευτης παραδοξότητας πολεμικής εισβολής στην Ουκρανία, η οποία, εκτός των άλλων, μας έχει ήδη φανερώσει με οδυνηρό τρόπο το τι μπορεί να παράγει ο αυταρχισμός, το πολιτικό έγκλημα και η μη τήρηση και των πιο στοιχειωδών κανόνων του Διεθνούς Δικαίου. Και ας φανταστούμε, έστω προς στιγμήν, τι θα είχε γίνει, αν ένας τότε νέος πολιτικός, ο κ. Βλ. Πούτιν, είχε τότε, το 2000, προχωρήσει τον δημοκρατικό τρόπο αποφάσεων, τη δημιουργία μιας δημοκρατικής κοινωνίας, την αξιοποίηση έτσι των μεγάλων αρετών του ρωσικού λαού, καθώς και την αξιοποίηση προς όφελος του λαού του τεράστιου πλούτου της μεγαλύτερης σε έκταση χώρας του πλανήτη.
Γιατί τα θυμίζουμε όλα αυτά; Γιατί, ας μην πλανώμεθα, ο πόλεμος που έχει κηρύξει η αυταρχική Ρωσία στη δημοκρατική Δύση, δεν αφορά στον έλεγχο σε ένα τμήμα της Ουκρανίας, αλλά απειλεί την πλήρη αποτυχία ενός συστήματος, που πάει να κάνει υπέρβαση των αδιεξόδων του με πόλεμο, στρατιωτικό και οικονομικό, εναντίον του Ελεύθερου Κόσμου.
Έτσι, λοιπόν, για να επανέλθουμε στην αρχή του σημειώματός μας, οι ευτυχώς λίγοι ολοκληρωτικοί στην σκέψη πολίτες, καθώς επίσης και οι λίγοι αφελείς, «θρηνούν» για τα συμβαίνοντα στην Ιταλία, κόπτονται για την πολιτική κρίση στη Βρετανία και «ανησυχούν» για την καθυστέρηση της διεύρυνσης της Ε.Ε. με τις προς ένταξη χώρες της περιοχής αυτής στην Ευρωπαϊκή Οικογένεια.
Το πράγμα είναι απλό. Αν κάποιος μετέτρεπε τις πολιτικές, οικονομικές και ενεργειακές κρίσεις των χωρών του Δυτικού Ελεύθερου Κόσμου σε κατοστά-ρικα και αν πρόσθετε και τις «προβλέψεις» πολλών –και όχι μόνον άσχετων– περί «διαλύσεως» της Ευρωπαϊκής Ένωσης, θα είχε γίνει… πάμπλουτος!
Ας ακούσουμε, αυτούς τους πράγματι δύσκολους καιρούς που περνάμε, τους φωτισμένους ηγέτες και ας αποφασίσουμε ότι θα περάσουμε έναν δύσκολο χειμώνα, και ας μην θεωρούμε τις συγκυριακές δυσκολίες ως επερχόμενο Αρμαγεδώνα. Πιο πολύ, θα είχε ενδιαφέρον να δούμε, ιδεολογικά, πολιτικά και οικονομικά, τι έφταιξε, ώστε από το 1989 που κατέρρευσε η ΕΣΣΔ, η Ρωσία οδηγείται σε απαξίωση και καταστροφική πορεία. Και γιατί, ακόμη μία φορά σε 70 χρόνια μέσα, η Δύση ενώνεται και κυριαρχεί και μάχεται και επιβάλλει κυρώσεις και ανασυντάσσεται. Και οι κρίσεις που περνά αποτελούν απλά επεισόδια αυτογνωσίας και υπεροχής και προσαρμογής σε ένα καινούργιο μέλλον. Και γιατί το αντίπαλο δέος πάει από τη μία αποτυχία στην άλλη. Άλλωστε, σε ακαδημαϊκό επίπεδο, στην ελεύθερη και δημοκρατική Δύση, ο σχετικός διάλογος έχει ήδη αρχίσει.
