Του Γεωργίου Κ. Στεφανάκη
Ι. Η ανάδειξη του € κάλυψε έκδηλη ανάγκη. Χωρίς νόμισμα κοινό θα είχαμε περιέλευση των αποταμιευμάτων στην ασφάλεια του γερμανικού μάρκου. Άρα και υποτίμηση του χρήματος στο Νότο.
ΙΙ. Συνάμα προέκυψε πρόβλημα οξύ. Διαφορετικής ρώμης οικονομίες έχουν, αντίστοιχα, διαφορετική αξιοπιστία και ανάλογη επιτοκιακή υποδοχή.
Άλλο να οφείλει χρήματα η ισχυρή Γερμανία, άλλο η κατάχρεη Ιταλία.
Ο κίνδυνος τιμολογείται με διαφορετικά επιτόκια.
ΙΙΙ. Επιδιώχθηκε ομογενοποίηση των επιμέρους οικονομιών, ψηφίσθηκε το Σύμφωνο Σταθερότητας (Maastricht). Ανώτατο όριο για το ετήσιο έλλειμα κάθε κράτους ορίστηκε το 3% του ΑΕΠ του. Ανώτατο όριο συνολικού χρέους για κάθε χώρα ορίσθηκε το 60%, του αυτού επίσης μεγέθους (ΑΕΠ).
Το Σύμφωνο ΟΥΔΕΠΟΤΕ τηρήθηκε.
IV. Σήμερα τα επιτόκια μεταξύ των επιμέρους χωρών αποκλίνουν. Τα ιταλικά αποκλίνουν πολύ των γερμανικών. Η νομισματική ενότητα της ευρωζώνης απειλείται.
V. Η κυρία Lagarde εξήγγειλε μέτρα έτσι ώστε η Κεντρική Τράπεζα να χρηματοδοτήσει τις αδύναμες χώρες.
● Ήδη όμως ό,τι ζητείται για την παροχή του χρήματος αυτού είναι η τήρηση του «Συμφώνου Σταθερότητας». Είναι, δηλαδή, (ακριβώς) ό,τι εάν είχε τηρηθεί, η νέα χρηματοδότηση θα ήταν περιττή (!!!).
●● Όλοι γνωρίζουν ότι η Ιταλία πρέπει να κατεβάσει το χρέος της από το 150% στο 60% του ΑΕΠ της. Το ζητούμενο είναι πως θα επιτευχθεί το επιθυμητό. Επίσης και -κυρίως- τι θα συμβεί εάν το επιθυμητό αποδειχθεί και ανέφικτο.
VI. Mutatis mutandis οι εκτεθείσες επισημάνσεις ισχύουν για όλο τον Νότο (!!!).
