Η παρακολούθηση Ανδρουλάκη είναι και ευρωπαϊκό θέμα.
Του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
Η Ελλάδα δεν είναι μια οποιαδήποτε χώρα στα Βαλκάνια και στη Ν.Α. Μεσόγειο. Κατέχει αδιαμφισβήτητη στρατηγική θέση στην περιοχή της, η εθνική της κυριαρχία αμφισβητείται από την υποτιθέμενη σύμμαχό της Τουρκία και κάποια λιμάνια της, όπως αυτό της Θεσσαλονίκης για παράδειγμα, βρίσκονται από αιώνων στο στόχαστρο αυτοκρατοριών τύπου Ρωσίας.
Μόνο και μόνο αυτά που προηγούνται είναι επαρκή στοιχεία ικανά να υπαγορεύσουν την ανάγκη η χώρα να διαθέτει μια υψηλού επιπέδου και μεγάλης αποτελεσματικότητας Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών (Ε.Υ..).
Αντ’ αυτού, πρόσφατα γεγονότα μας πληροφορούν ότι συμβαίνει μάλλον το αντίθετο. Και το γεγονός αυτό το επιβεβαιώνει με δηλώσεις του και ο ίδιος ο πρωθυπουργός, ο οποίος κατά τα λοιπά είχε εντάξει την Ε.Υ.Π. στο υπό τον έλεγχό του επιτελικό κράτος.
Προφανώς δε οι περιπέτειες του τελευταίου δεν τελείωσαν. Η δήλωση του παραιτηθέντος διοικητή της Ε.Υ.Π. ότι κατόπιν υπόδειξης υπηρεσιών ξένων χωρών, είχε δώσει εντολή να παρακολουθείται το κινητό τηλέφωνο εν ενεργεία ευρωβουλευτή, δεν είναι σήμερα μόνον ελληνικό θέμα: Είναι και ευρωπαϊκό και μάλιστα σοβαρό. Γίνεται δε ακόμη σοβαρότερο αν λάβουμε υπόψη μας ότι οι δηλώσεις του πρώην διοικητή της ΕΥΠ, αρακτηρίστικαν κατάπτυστες από τον εν Ελλάδι πρεσβευτή της Αρμενίας, η οποία υποτίθεται ότι ήταν μια από τις χώρες που ήθελε να παρακολουθείται το κινητό του προέδρου του ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ και ευρωβουλευτή Νίκου Ανδρουλάκη.
Όλα όσα προηγούνται, δυστυχώς, δείχνουν επιπολαιότητα, ανεπίτρεπτη βιασύνη και περιορισμένη αίσθηση αντίληψης σοβαρών διαστάσεων της πραγματικότητας.
Δυστυχώς δε, παρόμοιες συμπεριφορές έχουμε καταγράψει και σε άλλες περιπτώσεις ενεργειών του “επιτελικού κράτους”, στο οποίο ορισμενοι από αυτούς που το υπηρετούν, έχουν δείξει σοβαρά δείγματα άγνοιας της πραγματικότητας και ελλειψης συναισθηματικής νοημοσύνης.
Και από την άποψη αυτή, είναι όμως κρίμα, ένα συνολικά θετικό κυβερνητικό έργο 37 μηνών, να κινδυνεύει με κατάρρευση εξ αιτίας ατυχών, αψυχολόγητων και υπονομευτικών του κράτους δικαίου χειρισμών.Χειρισμοί οι οποίοι εν τέλει,δείχνουν να είχαν έναν και μοναδικό στόχο:την αποδυνάμωση της προσωπικότητας του πρωθυπουργού και την απομάκρυνση της όποιας προοπτικής συνεργασίας του με το υγιές κομμάτι της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας.Τώρα ποιοι μπορεί να είναι οι παράγοντες αυτοί πρόκειται για μια άλλη και μεγάλη ιστορία.
