Του Γιάννη Λάμπρου*
Δεν είμαστε ούτε η χειρότερη πόλη στην Ελλάδα ούτε η καλύτερη.
Ζούμε όμως σε μια πόλη που την αγαπάμε. Κάθε γωνιά και κάθε γειτονιά. Γιατί ναι, υπάρχουν ακόμα γειτονιές και σπίτια χαμηλά. Ακόμα οι πολυκατοικίες μας έχουν μπουγάδες απλωμένες και σύρματα στα μπαλκόνια. Στις πλατείες παίζουν ακόμα παιδιά. Λέμε καλημέρα το πρωί σε πρόσωπα γνωστά και άγνωστα. Η αλήθεια όμως είναι ότι οι περισσότεροι γνωριζόμαστε σε αυτή την πόλη. Ξένους λέμε μόνο τους επισκέπτες στο Καρναβάλι, κι αυτό την πρώτη μέρα. Τις άλλες γίνονται πατρινοί.
Είναι αλήθεια ότι χάσαμε πολλά χρόνια. Μείναμε πίσω. Πολλοί αναπολούν το ένδοξο παρελθόν. Είναι κι αυτά τα κτίρια που όλα έχουν όνομα! Πραπόπουλος, Γιογκαράκης, Γλαράκης και τόσοι άλλοι, λες και δεν βγήκαν ποτέ από τις ζωές μας. Η εποχή τους όμως έφυγε. Όπως έφυγαν και τα μεγάλα εμπορικά πλοία από το λιμάνι μας. Και οι μεγάλες βιομηχανίες από την παραλιακή μας. Ζήσαμε. Ζήσαμε και πλούσια ζήσαμε και στερημένα. Ανταμώσαμε όλοι μαζί στου Κόττα και στο Πετραδάκι. Γλεντήσαμε.
Μάταια!
Θα κερδίσουμε όμως τα επόμενα χρόνια!
Θα βάλουμε στόχους. Θα τους παλέψουμε. Στόχους που θα μας ψηλώνουν. Χωρίς να χαμηλώνουν τους άλλους. Και στο τέλος θα μετρήσουμε το μπόι μας.
Μέχρι να έρθει η επόμενη γενιά. Ήδη είναι εδώ. Μπορεί να μην την καταλαβαίνουμε, να μην μας καταλαβαίνει ούτε αυτή, αλλά θα την γνωρίσουμε. Θα μιλήσουμε μαζί της. Θα της δώσουμε χρόνο και χώρο. Θα την βγάλουμε από το σπίτι.
Γιατί η μεγαλύτερη δυστυχία είναι ένα σπίτι που δεν μπορεί να σου δώσει τίποτα και η μεγαλύτερη παγίδα ένα σπίτι που σου τα προσφέρει όλα.
Για αυτό σου λέω, θα τους βγάλουμε όλους έξω. Και τα ζευγάρια με τα παιδιά στα καροτσάκια, και τις γιαγιάδες και τους παππούδες, και τους ανάπηρους. Να αντικρίζουμε ό ένας τον άλλο κατάματα. Να ανακαλύψουμε πάλι το μαζί. Ο ένας για τον άλλο. Να καταλάβουμε ότι δεν υπάρχουμε χωρίς τον άλλο. Με ίσα δικαιώματα. Με ίσες ευκαιρίες. Με δίκαιη μοιρασιά.
Να αφήσουμε το αμάξι. Να περπατήσουμε ξανά. Δυο βήματα απόσταση είναι άλλωστε όλα. Κι αν κουραστούμε να πάρουμε το λεωφορείο. Έτσι θα μπορέσουμε ακόμα και να διαβάσουμε κάτι στη διαδρομή. Δεν είναι δύσκολο. Το κάνουν σε όλα τα λεωφορεία του κόσμου. Και μπαίνουν και Δήμαρχοι και Υπουργοί σε αυτά. Ναι, πληρώνουν και εισιτήριο. Και φόρους πληρώνουν. Όχι, δεν συμβαίνουν μόνο στις ταινίες αυτά. Οι ταινίες καταπιάνονται με πιο συνταρακτικά θέματα. Όπως το πώς γίνεσαι δυστυχισμένος κυνηγώντας την ευτυχία. Γιατί τι είναι η ευτυχία; Ο πρώτος λαχνός στο τζόκερ; Η ευτυχία πίνεται σε ένα ποτήρι τσίπουρο πριν πας στο σπίτι για φαί. Ακούγεται στα γέλια στην ακροθαλασσιά. Φαίνεται στα ερωτευμένα ζευγάρια. Πιάνεται στο χάιδεμα της γάτας.
Για αυτό σου λέω. Μην ψάχνεις την ευτυχία.
Ζήσε!
(από την σελίδα του στο facebook)
*δημοτικού συμβούλου Δήμου Πατρέων
Πηγή: tempo24.news
