Του Πέτρου Βενέτη
Η απόφαση της Κυβέρνησης να μην αποδοθούν τιμές αρχηγού Κράτους στον Κωνσταντίνο, ήταν «μία από τα ίδια».
Αυτά που ζούμε μετά την μεταπολίτευση σε σχέση με την πολιτική ψευτοορθότητα, η οποία υπαγορεύεται εξ αριστερών και φοβερίζει την κεντροδεξιά.
Από τις απόψεις εγκρίτων νομικών, το θέμα του Συνάγματος είναι μια αδύναμη δικαιολογία.
Δεν θα δίνονταν τιμές προς ένα τίτλο, αλλά προς ένα άτομο, το οποίο χρημάτισε νόμιμος αρχηγός του Κράτους.
Όσο για την πολιτεία του, ακόμα κι αν δεχτούμε ότι ήταν λάθος η στάση του την 21η Απριλίου, η κίνηση της 13 Δεκεμβρίου ήταν μια κορυφαία πράξη αντίστασης με διακύβευμα ένα θρόνο.
Ο Καραμανλής, είχε τους δικούς του προσωπικούς λόγους να συμπεριφερθεί unfairly (όπως είπε κι ο Κώστας Μητσοτάκης και σηκώθηκαν οι κατ’ επάγγελμα δημοκράτες να το φάνε)και να θέσει θέμα πολιτειακό.
Ο Ανδρέας είχε τους δικούς του προσωπικούς λόγους, να φερθεί όπως φέρθηκε μετά την έκπτωση.
Ο Μητσοτάκης δεν είχε κανένα προσωπικό λόγο και η απόφαση δεν ταιριάζει στο προφίλ που έχτισε αυτά τα χρόνια.
Ούτε υπήρξε αιφνιδιασμός.
Η υγεία του Κωνσταντίνου ήταν ήδη κλονισμένη και την τελευταία εβδομάδα ήταν μη αναστρέψιμη.
Είναι φανερό, ότι όσο πλησιάζουμε στις εκλογές, η κυβέρνηση έχει συγκεντρώσει την προσοχή της στη μικροπολιτική, ακολουθώντας την πεπατημένη, να ζυγίζονται όλα με ψήφους.
Αλλά και σ’ αυτό το πεδίο, πιστεύω πως έπεσε έξω.
Δεν χρειάζεται να είσαι βασιλόφρων για να αγανακτείς με μια τέτοια συμπεριφορά.
- Κιοτεύω= δειλιάζω, χάνω το θάρρος μου.
