Του Διονύση Γουσέτη
Παραθέτω πιο κάτω ένα απόσπασμα από το ρεπορτάζ του συνδρομητικού πρακτορείου Kreport για την τραγωδία των δυο τραίνων στα Τέμπη.
Στο απόσπασμα αυτό υπάρχει η φοβερή πληροφορία, ότι η ευθύνη της τραγωδίας δεν βαρύνει κάποια συγκεκριμένη κυβέρνηση, αλλά είναι σύμπτωμα της κουλτούρας μας: «δε βαριέσαι αδερφέ». Μπορεί να βρει κανείς καλύτερη απόδειξη για τον τριτοκοσμικό χαρακτήρα της; Είναι οδυνηρή μια τέτοια διαπίστωση, αλλά είναι πιο οδυνηρό να κλείνουμε τα μάτια και να κάνουμε πως δε βλέπουμε.
«Το σύστημα είχε αγοραστεί στις αρχές του 2000, ωστόσο δεν λειτούργησε ποτέ, «ασύμβατο λογισμικό» και «συγκρούσεις συμφερόντων» ήταν οι σκόρπιες δικαιολογίες που ακούγονταν κατά καιρούς. Το κόστος για την ολοκλήρωση και τη λειτουργία του ήταν περί τα 40-45 εκατ. ευρώ το 2014, το έργο δεν έγινε ποτέ, παρότι ο ΟΣΕ δαπανούσε πολλά λεφτά για έργα και μελέτες έργων, παρότι απολάμβανε και προνομιακή πρόσβαση στα ευρωπαϊκά κονδύλια. Τα τρένα έτρεχαν με 200 χλμ/ώρα χωρίς να υπάρχει το αυτονόητο σύστημα ασφάλειας -λες, στα τυφλά».
Επίσης, παραθέτω ένα καίριο σχόλιο του κ. Παύλου Παπαδάτου, που δένει την τραγωδία με το περιεχόμενου του άρθρου μου «Πρώτα η υπακοή»
«Όσο τα υπουργεία και γενικά τους κρατικούς οργανισμούς αναλαμβάνουν να διοικήσουν έμπιστοι πολιτικοί «Φιλιππινέζοι» της εκάστοτε πολιτικής κυβερνούσας φράξιας, χωρίς κανένα κριτήριο ικανότητας, θα συνεχίζουμε να έχουμε το κράτος που έχουμε.
Πρώτα η υπακοή
Είθισται όταν ένας πολιτικός αντιμετωπίζει σοβαρές κατηγορίες να παραιτείται από την ενεργό πολιτική δράση «μέχρι να λάμψει η αλήθεια». Αν δεν το κάνει, φροντίζει ο αρχηγός της παράταξής του να τον απομακρύνει. Ο κ. Μητσοτάκης δεν δίστασε να θυσιάσει τον ίδιο τον ανιψιό του όταν έκρινε ότι ανέχτηκε ανοίκειες παρακολουθήσεις από την ΕΥΠ. Μάλιστα ο κ. Τσίπρας τον κατακεραύνωνε ότι δεν παραιτήθηκε και ο ίδιος(!).
Τώρα υπάρχει όχι απλά κατηγορία, αλλά καταδικαστική απόφαση 13 κορυφαίων δικαστών. Ο καταδικασθείς κ. Ν. Παππάς, αφού πιάστηκε απ’ τη μύτη όπως το έξυπνο πουλί, επιτέθηκε εναντίον «κάποιων δικαστών» σαν να μην κατάλαβε ότι η απόφαση ήταν ομόφωνη και ότι οι δικαστές ορίστηκαν με κλήρωση. Παρά ταύτα, ο κ. Τσίπρας, που ζητούσε από τον πρωθυπουργό να παραιτηθεί, τώρα μας λέει, με περισσό θράσος, ότι ο ίδιος δεν θα αποβάλει τον καταδικασθέντα υπουργό του από τα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ!
Αντίθετα, έναν άλλον υπουργό του, τον «αψύ» κ. Παύλο Πολάκη που επιτέθηκε εναντίον των ίδιων δικαστών, τον απέβαλε. Γιατί; Οχι βέβαια επειδή μπούχτισε από τον λαϊκισμό του. Η απάντηση είναι απλή και δεν αφορά μόνο τον κ. Τσίπρα: ο κ. Πολάκης, σε αντίθεση με τον κ. Παππά, είναι ανυπάκουος. Η ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ είναι σαφέστατη: «όποιος πιστεύει ότι μπορεί να χαράζει δική του πολιτική, να διαμορφώνει ψηφοδέλτια και να επιβάλλει την ιδιωτική ατζέντα που ο ίδιος προκρίνει… έχει αποφασίσει να θέσει εαυτόν εκτός εκλογικής μάχης».
Για τον κ. Τσίπρα, το χάρισμα της υπακοής στο αφεντικό έχει προτεραιότητα σε σχέση με το χάρισμα της αξιοσύνης. Δεν είναι ο μόνος. Θυμίζω, ανάμεσα σε άλλα, τη διαγραφή του Στέφανου Μάνου από τον Κώστα Καραμανλή επειδή υπερψήφισε –κατά συνείδηση όπως επιτάσσει το Σύνταγμα– ένα νομοσχέδιο του ΠΑΣΟΚ. Και τη διαγραφή της Ντόρας Μπακογιάννη από τον κ. Σαμαρά επειδή δεν πείστηκε από τη ρητορεία των «Ζαππείων» του και υπερψήφισε το μνημόνιο.
Η διαφορά είναι ότι ο κ. Τσίπρας είναι ανερμάτιστος. Εχει υποστηρίξει τα εντελώς αντίθετα: από το να δηλώνει μαοϊκός μέχρι να καταγγέλλει την «οικονομία των επιδομάτων» και τα κρατικά κουπόνια. Ο κ. Τσίπρας βλάπτει σοβαρά το κύρος και την εμβέλεια της Αριστεράς. Με όπλα το θράσος, το ψεύδος και την ίντριγκα έχει καταφέρει να επιβληθεί σε καλύτερούς του στο κόμμα του και σε ένα τμήμα της κοινωνίας. Δεν της έπρεπε τέτοια τύχη της Αριστεράς.
