Του Ηλία Καραβόλια
Οικόπεδο «φιλέτο» και «αποικία» ταυτόχρονα, έχουμε ως χώρα τους δικούς μας «εσωτερικούς νόμους» μιας δήθεν ανάπτυξης, τις δικές μας «ενδοσυνάφειες».
Οπότε και δεν περίμενε κανείς την ανακοίνωση της Τράπεζας της Ελλάδος για να μάθει το αυτονόητο : το ρεκόρ «άμεσων» ξένων επενδύσεων 20ετίας οφείλεται κατά 80% σε εξαγορές/συγχωνεύσεις εταιρειών και σε αγορές ακινήτων.
Τα πράγματα είναι απλά : δεν έρχονται λεφτά για να ανοίξουν νέες δουλειές, αλλά για να «εξαγοραστούν» υφιστάμενες.
Υπάρχει φυσικά και το διεθνές βραχυπρόθεσμο χρηματιστηριακό κεφάλαιο που φεύγει γρήγορα μόλις γράψει υπεραξίες από κάθε είδους κερδοσκοπία.
Στα διεθνή οικονομικά η έννοια greenfield investment αφορά την εκ του μηδενός επένδυση, μια σχεδόν άγνωστη λέξη για την ελληνική οικονομία.
Αλλά εμείς φυσικά έχουμε την εύκολη (δήθεν) απάντηση: φόροι, γραφειοκρατία, και η…αριστερά που διώχνει τις επενδύσεις.
Καλό το παραμύθι όμως έχει άλλο δράκο : η Ελλάδα είναι μια οικονομία τύπου «franchise» ελάχιστων εγχώριων ομίλων (με πολυεθνική πλέον δραστηριότητα) που μοιράζονται με master franchise τους «μεγάλους» κλάδους παραγωγής (ενέργεια, δημόσια έργα, τράπεζες, βαριά βιομηχανία) αφήνοντας το retail για άλλους, συνήθως υπερχρεωμένους και σχετικά μεσαίους για τα διεθνή δεδομένα, εγχώριους επιχειρηματικούς ομίλους.
Τα περισσότερα δε ξένα κεφάλαια που έρχονται ως επενδύσεις στον τουρισμό είναι εξαγορές υπερχρεωμένων πολυτελών ξενοδοχείων ή μαζικές αγορές πολυτελών κατοικιών, οι οποίες στο μεγαλύτερο μέρος τους φτιάχτηκαν με δανεικά και επιδοτήσεις (το δεύτερο εθνικό σπορ μεταπολιτευτικά μετά την αντιπαροχή)
Οι λίγοι λοιπόν ισχυροί στους εκτός τουρισμού κλάδους μικτής οικονομίας (συμπράξεις δημοσίου-ιδιωτών) υπερσυσσωρεύουν κέρδη και επεκτείνονται με σχετικά χαμηλού κόστους επανεπένδυση κεφαλαίων (ξεκοκαλίζοντας τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις αλλά και τις ελληνικές τράπεζες).
Και φυσικά χωρίς να δίνουν «μέρισμα» από τα κέρδη στους εργαζόμενους( αρκούνται στην εταιρική κοινωνική ευθύνη και τώρα τελευταία στις πράσινες επενδύσεις)
Ταυτόχρονα όμως αποκλείουν ξένο κεφάλαιο επιβάλλοντας υψηλό «κόστος εισόδου»( φόροι και γραφειοκρατία) σε όποιο πολυεθνικό όμιλο ή ιδιώτη θέλει να ξεκινήσει μια μακροχρόνια παραγωγική επένδυση από το μηδέν.
Μην απορείτε με αυτή την οξύμωρη κατάσταση : οι μεγάλοι (διεθνείς πλέον) εγχώριοι καπιταλιστές αφού πρώτα ξέρουν καλά πως να φοροαποφεύγουν, «σπρώχνοντας» κέρδη με την δημιουργική λογιστική των ενδοομιλικών συναλλαγών, εξασφαλίζουν με την εγχώρια μιντιακή και πολιτική διαπλοκή πως να «παραμένει» κομματικό, φορομπηχτικό και γραφειοκρατικό το ελληνικό κράτος για τους ξένους επενδυτές.
Αυτό όλο το σκηνικό φυσικά(συμπαιγνία κράτους- κεφαλαίου) δεν καλείται «φιλελεύθερη οικονομία» αλλά «φιλελεύθερη ολιγαρχία ολιγοπωλιακής δομής»
ΥΓ Αυτή την συγκεκριμένη «δομή» είναι που «εκλέγουμε» και «νομιμοποιούμε» με την ψήφο μας…
