Του Διονύση Γουσέτη
Τη δεκαετία του ’60 Αμερικάνοι που καλούνταν να πολεμήσουν στο Βιετνάμ έσκιζαν μαζικά και δημόσια τα φύλλα πορείας τους. Έκαναν πράξη πολιτικής ανυπακοής, που είχε επιπτώσεις. Όχι σαν τους τζαμπατζήδες του «Δεν πληρώνω». Όλη σχεδόν η υφήλιος ήταν μαζί τους και ο Διονύσης Σαββόπουλος έγραψε το τραγούδι «Βιετνάμ γιε γιε». 25 χρόνια αργότερα, το 2000 ο πρόεδρος Μπιλ Κλίντον έδινε διάλεξη στο Πανεπιστήμιο του Ανόϊ. Το 2006 ακολούθησε ο πρόεδρος Τζωρτζ Μπους. Οι άνθρωποι άλλαζαν επειδή άλλαζε η πραγματικότητα. Όλοι; Όχι. Ήταν μερικοί που απογοητεύτηκαν επειδή η λογική είχε νικήσει το μίσος. Η ιδεολογία του μίσους τους έδινε τη θαλπωρή του ανήκειν και το αίσθημα της ασφάλειας.
Σήμερα, 50 χρόνια αργότερα, ο Σαββόπουλος διατύπωσε δημόσια μια πολιτική ευχή: να αποκτήσει αυτοδύναμη κυβέρνηση στις εκλογές ο Μητσοτάκης. Πολιτικές απόψεις διατύπωσαν και άλλοι καλλιτέχνες (στη χώρα μας υπάρχει η παράδοξη συνήθεια να εκλαμβάνουμε τους καλλιτέχνες ως ώριμα πολιτικά πρόσωπα). Σταμάτης Κραουνάκης, Τάνια Τσανακλίδου, Φοίβος Δεληβοριάς, Μιθριδάτης, Ραλλία, Άντζυ Σαμίου κ. ά. υποστήριξαν δημόσια τον Τσίπρα. Ωστόσο κανείς δεν ενδιαφέρθηκε. Πολύ περισσότερο, κανείς δεν τους επιτέθηκε. Μόνο στον Σαββόπουλο ρίχτηκε τόσο μίσος, μέχρι που αναγκάστηκε να παρέμβει ο πρωθυπουργός. Δυο πρώην υπουργοί τον λοιδόρησαν και τον εξύβρισαν. Ο ένας (Παύλος Πολάκης) τον αποκάλεσε «διεφθαρμένο και χαλασμένο». Ο άλλος (Νίκος Φίλης) τον αποκάλεσε «πληγή για το άτομό μου». Μπορεί αυτοί, όπως και ο στρατός των υβριστών στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ακόμα και υποψήφιοι βουλευτές όπως η Έλενα Ακρίτα, να υπερασπίζονται τα συμφέροντά τους. Να εκτελούν δηλαδή επαγγελματικό καθήκον. Υπάρχουν και άλλοι όμως που κοπανάνε χωρίς οίκτο τον Σαββόπουλο επειδή «άλλαξε». Επεκτείνουν τις ad hominem επιθέσεις των προηγουμένων, διαπιστώνοντας τώρα συμπτωματικά ότι ο Σαββόπουλος είναι «λογοκλόπος», «ατάλαντος», «αντιγραφέας», «ημιμαθής» και βάλε…
Σταματώ στον Δημήτρη Χριστόπουλο. Είναι καθηγητής στο Πάντειο και έχει διατελέσει πρόεδρος ελληνικών και διεθνών οργανώσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Περνιέται και για Αριστερός. Ο άνθρωπος αυτός θυμήθηκε το «Βιετνάμ γιε γιε» του Σαββόπουλου για να τον χτυπήσει για την «στροφή» που έκανε. Και συμπληρώνει: «Εδώ και πολλά χρόνια ο Διονύσης Σαββόπουλος μιλάει ως συνώνυμο του ελληνικού πουριτανισμού και της αντιδραστικής σκέψης». Η στροφή που έκαναν οι ίδιοι οι Βιετναμέζοι δεν τον ενόχλησε. Τον Σαββόπουλο είναι που θέλει, αυτός και οι υπόλοιποι, κολλημένο στο «Βιετνάμ γιε γιε» , όπως κολλημένοι είναι οι ίδιοι. Όταν πορεύεσαι με μια ιδεολογία παγωμένη στο χρόνο, χωρίς ευελιξία για στροφές, τότε η ιδεολογία αυτή δεν είναι πολιτική. Είναι δόγμα θρησκευτικό. Και όποιος δεν συμμερίζεται τη θρησκεία σου δεν είναι απλώς κάποιος με διαφορετικές απόψεις. Είναι ένας άπιστος.
Αυτή η κατεψυγμένη αντίληψη είναι στον αντίποδα της διαλεκτικής που δίδαξε ο Μαρξ. Αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι αριστεροί, όσο και αν το διαλαλούν. Αριστερός ήταν ο Μπέρτολτ Μπρεχτ και θα κλείσω με μια από τις μικρές ιστοριούλες του κ. Κόϋνερ:
– Μα εσείς δεν αλλάξατε καθόλου, του είπε ο άλλος καθώς τον χαιρετούσε.
– Ωχ, έκανε ο κ. Κ. και χλόμιασε.
