Του Πέτρου Βενέτη
Όταν ακούω ότι για την πανωλεθρία του ΣΥΡΙΖΑ φταίει η επικοινωνία, νευριάζω.
Όχι με τους Συριζαίους πoυ τα λένε.
Αυτοί κάτι πρέπει να πουν και αυτό είναι το πιο ανώδυνο. Δεν έχει να κάνει με το πόσο καλό είναι το πρόγραμμα, ούτε πόσο καλά το εφάρμοσαν όταν τους δόθηκε η ευκαιρία και ακόμα, αφήνει στην άκρη τον βασικό λόγο, για τον οποίο οι πολίτες ψήφισαν όπως ψήφισαν.
Ότι, δηλαδή, η ΝΔ ήταν μια πολύ καλή κυβέρνηση, που κατάφερε πολλά, παρ’ όλες τις αντιξοότητες.
Γι’ αυτό κατέφυγαν σε κάτι, σαν «εμείς δεν είμαστε άσχημοι. Ο καθρέφτης ήταν χαλασμένος και μας παραμόρφωσε».
Απ’ τη μεριά τους καλά κάνουν!
Εκνευρίζομαι, όμως, με τους αναλυτές, οι οποίοι ανακαλύπτουν ότι έφταιγε η επικοινωνία.
Ο Τσίπρας, αν έχει ένα προσόν, είναι το ότι είναι εξαιρετικά επικοινωνιακός.
Κόντεψε να βγει δήμαρχος στην Αθήνα, μόνο από αυτό.
Ήταν παντελώς άγνωστος και τον στήριζε ένα μικρό κόμμα μονοψήφιου ποσοστού.
Απ’ την άλλη μεριά η επικοινωνία της προεκλογικής περιόδου μπορεί να διορθώσει οριακά τα αποτελέσματα. Δεν μπορεί να υποκαταστήσει την εμπειρία και την σχηματισμένη εντύπωση της τετραετίας και να ανατρέψει μια κατάσταση.
Επειδή βρέθηκαν σ’ αυτή τη δύσκολη θέση, έχουν ξεκινήσει μια προσπάθεια τρομοκρατίας, για το τι θα πάθουμε αν δώσουμε αυτοδυναμία στην ΝΔ.
Λες και πριν δεν είχε αυτοδυναμία.
Λες και η Ν.Δ. δεν ενδιαφέρεται να ξανακυβερνήσει μετά από αυτή την τετραετία!
Ειλικρινά λυπάμαι για τις δύσκολες στιγμές που περνάνε και σιχαίνομαι όσους συνεχίζουν να χτυπάν κάποιον που έπεσε. Ακόμα και στους πυγμαχικούς αγώνες είναι ο λόγος που διακόπτονται.
Δυστυχώς, όμως, δεν τελείωσε ο αγώνας. Ο διαιτητής μέτρησε μέχρι το δέκα, ο ΣΥΡΙΖΑ σηκώθηκε και είναι έτοιμος να συνεχίσει.
Μόνο κατά πως λέει, θα αλλάξει… τα γάντια του, γιατί, όπως φαίνεται, αυτά έφταιγαν.
