Του Ηλία Καραβόλια
Το μέρισμα : άγνωστη λέξη για το 95% των πολιτών. Και όμως, υπάρχει μια συνθήκη στην ελληνική κοινωνία που δεν αναγνώστηκε: οι πολλοί θέλουν μέρος αυτού του συνολικού παραγόμενου μερίσματος, δηλαδή θέλουν να χωθούν στο σύστημα, όχι να το αλλάξουν…
Η φορολόγηση λοιπόν του πλούτου κάνει ντόρο διότι συνδέεται με την ελπίδα της συστημικής προσαρμογής, με την συντήρηση του ονείρου για κοινωνική ανέλιξη.
Χωρίς να δομηθεί όμως ένας ρεαλιστικός αλγόριθμος σταδιακής ανάκαμψης εισοδημάτων από δημόσιες και ιδιωτικές επενδύσεις, το μέρισμα θα αφορά μόνο τον υφιστάμενο πλούτο.
Το ΑΕΠ πχ. δεν βιώνεται, δεν γίνεται αισθητό, δεν ακουμπάει την μάζα : είναι σαν τις μεγάλες έννοιες του αριστερού λεξιλογίου( δικαιοσύνη, δημοκρατία, ανισότητες) που δεν συγκινούν.
Οι κοινωνίες δεν κατανοούν το πως οι κεντρικές τράπεζες εγκατέστησαν ένα μοντέλο νεοκευνσιανισμού στην Ευρώπη.
Περάσαμε στον «αποτελεσματικό» πατερναλιστικό καπιταλισμό, με την βιοπολιτική «καθυπόταξη» και την ψηφιοποίηση των πάντων.
Και αυτά τα φαινόμενα δεν επιδέχονται «ανατροπή» ή «ρήξη» αφού όλα γίνονται με την εκούσια συναίνεση των υποκειμένων, με την συνειδητή εκχώρηση βίου και χρόνου.
Οι περισσότεροι δεν θέλουν να ακούν για τους θεσμούς και το κράτος δικαίου όπως δεν θέλουν να ακούν για φτώχεια και μιζέρια, για πλειστηριασμούς και κατασχέσεις.
Η κοινωνία μπορεί να ζει πλέον με τις δικές της βολικές αλήθειες.Τα μεγάλα σημαίνοντα είναι έξω από την καθημερινότητα στην οποία οι πάντες δουλεύουν και «συντηρούνται» (παντοιοτρόπως) απωθώντας υποχρεώσεις στο νοητικό τους λογιστήριο.
Η κοινωνία με λίγα λόγια δεν θέλει να ακούει την καταστροφολογία και συνεπώς δεν την ενδιαφέρει καμία αλλαγή : η χαοτική αταξία της ατέρμονης οφειλής και των ανακυκλώσιμων χρεών είναι κάτι σαν τάξη και σταθερότητα.
Και η νεοφοβία είναι ισχυρότερη της αόριστης ελπίδας. Μεταξύ μας : ο καθένας θέλει πλέον την διαρκή συντήρηση του ονείρου του. Και η αριστερά είναι ροή. Η δεξιά είναι η συντήρηση…
