Του Λάμπρου Ροϊλου*
Σε μια από τις πρώτες εκλογές της μεταπολίτευσης, (νεαρός δικηγόρος τότε), βρέθηκα με την αρμοδιότητα του δικαστικού αντιπροσώπου σε ορεινό χωριό της Ηπείρου.
Αγουροξυπνημένος από τις 6 το πρωί περπάτησα μέχρι το εκλογικό μου τμήμα, έχοντας κοιμηθεί ελάχιστα στο σπίτι του δημάρχου σε ένα κρεβάτι με βαθούλωμα στη μέση. Βλέπετε στο Άνω Ζάλογγο δεν υπήρχαν ξενοδοχεία, ούτε μια κοντινή κωμόπολη με τέτοια.
Η διαδικασία με την εφορευτική επιτροπή της οποίας ήμουν προϊστάμενος προχωρούσε κανονικά χωρίς κανένα πρόβλημα. Προς το μεσημέρι εμφανίστηκε μια γερόντισα, μαυροντυμένη με μαντίλα. Μου ζήτησε βοήθεια με τα ψηφοδέλτια, γιατί δεν έβλεπε καλά και έτσι (λόγω και της μυστικότητας της ψηφοφορίας) την συνόδευσα μέσα στο παραβάν.
«Τι θέλετε να ψηφίσετε κυρία μου» την ρώτησα, για να της βρω το αντίστοιχο ψηφοδέλτιο. «Κάπα, Κάπα!» μου είπε ορθά/κοφτά. Την κοίταξα κάπως ξαφνιασμένος και κινηματογραφικά πέρασαν απ’ το μυαλό μου κάποιες σκέψεις, όπως ότι ενδεχομένως να ήταν χαροκαμένη από τον εμφύλιο/ ανταρτοπόλεμο, ή μετανάστρια από την ανατολική Ευρώπη, ή ότι είχε συγγενείς εκεί σε κομμουνιστικά καθεστώτα.
«Ξέρετε» της είπα «επειδή υπάρχουν πολλά Κ.Κ. που κατεβαίνουν στις εκλογές, εκτός από το Κ.Κ.Ε. υπάρχει και το Κ.Κ.Ε. εσωτερικού, το Κ.Κ.Ε.Μ.Λ.» (ενδεχομένως και άλλα που δεν θυμάμαι). «Ποιο από όλα θέλετε εσείς, κυρία μου;». «Κάπα, Κάπα» επανέλαβε και σε ακόμα πιο έντονο ύφος μου είπε «Κωνσταντίνο Καραμανλή». Πάλι εμβρόντητος εγώ πραγματοποίησα άμεσα την επιθυμία της, με ένα αίσθημα ανακούφισης.
Βλέπετε, δεν απατούν μόνο τα κόμματα στις εκλογές, αλλά και τα φαινόμενα.
*συντ. δικηγόρος παρ’Αρείω Πάγω, συγγραφέας, ερευνητής
, βρέθηκα με την αρμοδιότητα του δικαστικού αντιπροσώπου σε ορεινό χωριό){kind=link}