Του Πέτρου Βενέτη
Την περασμένη εβδομάδα με το που έδωσε ο Θεός και καταλάγιασαν οι φωτιές, μια καινούργια πυρκαγιά ξεκίνησε στα Μέσα. Η υποψηφιότητα Κασσελάκη.
Αυτό που έχει σημασία είναι ότι δεν πρόκειται για την μετάδοση ενός γεγονότος, που συνήθως είναι αυτό που λέμε είδηση αλλά για την μεταφορά υποθέσεων και προθέσεων, κάποιου, ο οποίος μέχρι τότε δεν ήταν καθόλου ένα πρόσωπο ενδιαφέροντος. Θα μπορούσε να είναι οποιοσδήποτε.
Δεν υπέβαλε υποψηφιότητα κανένας κος Κασσελάκης.
«Πρόκειται» λέει «να υποβάλει».
Όμως, δεν δήλωσε αυτή την πρόθεση ο μέχρι τότε παντελώς άγνωστος κος Κασσελάκης.
Άλλοι, ανώνυμοι το δήλωσαν με τις διάφορες «διευκρινήσεις» τους, όπως «Κατά πληροφορίες», «θεωρείται σίγουρο», «αναμένεται» και άλλα δημοσιογραφικά κλισέ, για να περάσει ως είδηση και να αρχίσει το πανηγύρι.
Μέχρι και ο Πολάκης επιστρατεύτηκε ως υποστηριχτής μιας τέτοιας κίνησης, σε συνδυασμό με μια «άτυπη έγκριση» από τον Τσίπρα, πάλι μέσω δημοσιογραφικών πληροφοριών.
Αυτό για εμένα είναι κατασκευή είδησης με σκοπό την δημιουργία και προώθηση υποψήφιου, ο οποίος, χωρίς αυτή την αβάντα, δεν θα είχε καμία τύχη.
Με αυτό τον τρόπο , έγινε μια πρώτη διερευνητική (από κοντά θα γίνει και σφυγμομέτρηση, υποθέτω), στρώθηκε το έδαφος και οι ψηφοφόροι, θα έχουν να διαλέξουν μια ακόμα διασημότητα.
Αυτό μου θύμισε την περίπτωση του Γιώργου Παπανδρέου και το «δαχτυλίδι» της ηγεσίας από τον Σημίτη.
Τότε, όπως και τώρα, τα Μέσα άρχισαν να διερωτώνται, όχι σε ποιόν θα δώσει ο Σημίτης το δαχτυλίδι, αλλά αν πρέπει, ή δεν πρέπει να το δώσει στον Γιωργάκη, όπως, «κατά δημοσιογραφικές πληροφορίες» σκόπευε να κάνει.
Δεν ξέρω πως μπαίνει σε λειτουργία αυτός ο μηχανισμός. Αν ήξερα, ίσως να ήμουνα και υποψήφιος.
Υποθέτω πως σε μεγάλο βαθμό, σ’ αυτή την περίπτωση ίσχυσε η ρήση του Χατζιδάκι πως για να πετύχεις τη διασημότητα πρέπει να είσαι ομοφυλόφιλος, ή κομμουνιστής.
Εν προκειμένω, μιλάμε για κομμουνιστές έτσι κι αλλιώς.
Η διαφορά έγκειται στην διαφορετικότητα του κου Κασσελάκη, την οποία δεν κρύβει. Έτσι, υποστηρίζεται από το ισχυρότατο ομοφυλοφιλικό λόμπι των Μέσων.
Δεν είχα ποτέ κάτι εναντίον των σεξουαλικών προτιμήσεων των ανθρώπων.
Έχω φίλους και συγγενείς, τους οποίους αγαπάω το ίδιο πολύ, άσχετα με τις προτιμήσεις τους.
Τον Χατζιδάκι, δεν θα τον εκτιμούσα περισσότερο, αν δεν ήταν ομοφυλόφιλος και τον Κύρκο αν δεν ήταν κομουνιστής.
Το κακό είναι, ότι ενώ η κοινωνία άλλαξε στάση, οι ίδιοι συνεχίζουν έναν αγώνα επικράτησης, χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα στα…Μέσα.
Η άλλη κινητήρια δύναμη είναι το χρήμα.
Είναι το άμεσο χρήμα και το προσδοκώμενο χρήμα, από τις διάφορες βαθμίδες της διοίκησης των Μέσων, διαφόρων μορφών και το επάγγελμα του υπό εκκόλαψιν προέδρου προδιαθέτει θετικά.
Όσο σκέφτομαι αυτή την καημένη την Αχτσιόγλου, που έχει ξεποδαριαστεί να τρέχει στα βουνά και τα λαγκάδια και στο τέλος θα αντιμετωπίσει κάποιον ατσαλάκωτο και μαυρισμένο, κατ’ ευθείαν από το Μαϊάμι… μαυρίζει η καρδιά μου.
Κι είναι και κούκλος, πανάθεμά τον.
Τώρα, πως ένας εφοπλιστής κολλάει στην αρχηγεία ενός κομμουνιστικού κόμματος, το ξέρει ο ίδιος και αυτοί που τον δημιούργησαν.
Έχει την πλάκα του, όμως!
