Του Κώστα Πάντζιου
Η ρωσική ρουκέτα που έσκασε 150 μέτρα περίπου, κοντά στην ελληνική αποστολή στην Οδησσό, μας θύμισε για άλλη μια φορά την ιμπεριαλιστική επίθεση της Μόσχας κατά μίας πολύ μικρότερης χώρας, της Ουκρανίας, εδώ και πάνω από δύο χρόνια τώρα. Η εισβολή αυτή της Ρωσίας έχει καταδικα-στεί επανειλημμένα από τον ΟΗΕ, άρα δεν είναι η ελληνική κυβέρνηση εκείνη που θα «καταδικαστεί» για την αμέριστη συμπαράστασή της στον δοκιμαζό-μενο λαό της Ουκρανίας με κάθε τρόπο. Άρα, αυτός ο απίθανος αριθμός από «εχέφρονες» πολίτες που κατέκλυσαν τις οθόνες των τηλεοπτικών καναλιών τις ημέρες αυτές, μας γεμίζει από απογοήτευση.
Για να καταλάβουμε δηλαδή: Σ’ αυτό το έγκλημα και την ωμή παραβίαση του Διεθνούς Δικαίου που συντελείται δύο χρόνια τώρα, οι τόσο «φρόνιμοι» αυτοί συμπολίτες μας, έχουν αντίρρηση που η κυβέρνηση της Ελλάδας είναι με τον ουκρανικό λαό; Υπάρχει εδώ το «ναι μεν, αλλά;» Και άμα υπάρχει το «ναι μεν, αλλά», τότε γιατί επιμένουμε ότι η εισβολή και κατοχή της μισής Κύπρου από την Τουρκία είναι παράνομη και εναντίον των κανόνων του Διεθνούς Δικαίου;
Η κυβέρνηση Κυρ. Μητσοτάκη βαρύνεται με πολλά, κορυφαίο δε πρόβλημά της, που θα το βρει μπροστά της, είναι η αλαζονεία. Όμως τώρα, στην προκει-μένη περίπτωση, στην Οδησσό, πρέπει να την συγχαρούμε για την στάση της, αλλά και εν γένει για την αμέριστη και χωρίς «αστερίσκους» στήριξη της Ουκρανίας στον αγώνα της κατά του ρωσικού ιμπεριαλισμού.
Αλλά ας πάμε πιο κάτω. Είναι μόνη η Ελλάδα, η οποία στηρίζει την Ουκρανία σ’ αυτόν τον κρίσιμο και δίκαιο αγώνα της; Ολόκληρη η Ευρώπη τη στηρίζει, οι ΗΠΑ την στηρίζουν, εκτός από τον πρώην Πρόεδρό της κ. Ντ. Τραμπ. Τόσο πολύ ο εν λόγω αλλόκοτος κύριος είναι με τον επιτιθέμενο, ώστε –άκουσον, άκουσον– περιμένει η πολιτική ηγεσία της Ρωσίας μην τυχόν και ξαναβγει Πρόεδρος ο κ. Τραμπ στις ΗΠΑ, ώστε να αλλάξουν τα πράγματα, όχι υπέρ της Ουκρανίας βέβαια. Εκεί φτάσαμε, με έναν υποψήφιο Πρόεδρο στις ΗΠΑ να θέλει η χώρα του να μην είναι ηγέτιδα του Δυτικού Ελεύθερου Κόσμου, αλλά να μένει εκεί στην ακρούλα, κομπλεξική και αμέτοχη στο διεθνές γίγνεσθαι!!!
Εμείς πιστεύουμε, ότι η ανθρωπότητα, μετά το κατόρθωμα του πρώην Προέδρου των ΗΠΑ, να διχάσει τον αμερικανικό λαό, περίπου, τηρουμένων των αναλογιών και των εποχών, όπως με τους Βόρειους και Νότιους, ο Δυτικός Ελεύθερος Κόσμος βρίσκεται σε σταυροδρόμι. Θα δούμε τι θα γίνει, την πρώτη Τρίτη του προσεχούς Νοεμβρίου, που διεξάγονται οι αμερικανικές εκλογές. Όμως, η Ευρωπαϊκή Ένωση των 450 εκατομμυρίων ελεύθερων πολιτών, μαζί με το Ηνωμένο Βασίλειο, μπαίνουν σε μία νέα εποχή, που θα χρειαστεί κρίσιμες αποφάσεις. Στην απευκταία, δηλαδή, περίπτωση, που οι ΗΠΑ μπουν στη λογική της αυτοαπομόνωσης, η Ευρώπη θα πρέπει να πάρει πάνω της τις ευθύνες της. Ναι, γνωρίζουμε πως δεν έχει φροντίσει, δεκαετίες τώρα, να αποκτήσει ενιαία εξωτερική πολιτική και άμυνα, γνωρίζουμε πως επαναπαύθηκε κάτω από την αμυντική και διπλωματική ομπρέλα των ΗΠΑ, γνωρίζουμε ότι θα πρέπει οι χώρες-μέλη της Ε.Ε. να κάνουν πολλά. Αλλά πρέπει να τα κάνουν, έστω και αν στις ΗΠΑ αποφευχθεί η εκλογή ως νέου Προέδρου, του εκτός των άλλων, και σφοδρού αντιευρωπαίου κ. Ντ. Τραμπ.
Κάποτε πρέπει να αρχίσει η νέα εποχή. Επομένως, ας παύσουν, πάλι, οι «ορμητικοί εχέφρονες» των τηλεοπτικών παραθύρων, να ειρωνεύονται τον Πρόεδρο της Γαλλικής Δημοκρατίας Εμ. Μακρόν. Ο κ. Μακρόν δεν είναι σαν τους εν λόγω «εχέφρονες», έχει όραμα ο άνθρωπος, ηγείται μιας χώρας με πυρηνικό οπλοστάσιο, της μόνης στην Ευρωπαϊκή Ένωση, έχει φιλοδοξίες για την Ευρωπαϊκή Ένωση και τη Γαλλία. Και θα παίξει, έτσι κι αλλιώς, πρωτεύο-ντα ρόλο όταν η Ε.Ε. –γρήγορα κατά τη γνώμη μας– παύσει να είναι κυρίως Οικονομική Ένωση και γίνει Πολιτική Ένωση, δηλαδή η δεύτερη υπερδύναμη, μετά τις ΗΠΑ.
Και για να τελειώνουμε. Ακούμε και κουβέντες του τύπου: γιατί είμαστε τόσο πολύ και απροκάλυπτα με τη Δύση, γιατί δεν «κρατάμε πισινή» και άλλα τέτοια. Μα αν ο Εθνάρχης μας, Κωνσταντίνος Καραμανλής, άκουγε αυτές τις ανοησίες, η Ελλάδα δεν θα βρισκόταν στον σκληρό πυρήνα της Ε.Ε., δεν θα είχε το υψηλό βιοτικό επίπεδο που διαθέτει δεκαετίες τώρα, δεν θα ήταν γεωπολιτικά στο κέντρο των διεθνών αλλαγών. Θα ήταν σαν κάτι άλλες χώρες, πολύ κοντά μας, που έχουν πληθωρισμό 67% και αγωνίζονται, κάνοντας ανατολίτικα παζάρια, να στηριχθούν από τις ΗΠΑ και την Ε.Ε., αφού ασυλλόγιστα, εδώ και κάποιες δεκαετίες, έχασαν το τρένο και δεν μπήκαν στην Ευρωπαϊκή Ένωση, δηλαδή έχασαν το τρένο του εκσυγχρονισμού και της ανάπτυξης!!!
