Του Ανδρέα Ανδριανόπουλου
Στα 50 χρόνια λειτουργίας της ΝΔ δεν μπορείς να μην θυμηθείς τα λόγια του ιδρυτή της, πως αυτή έγινε για να παραμείνει και να διατηρηθει στο μέλλον. Σημαδεύοντας με την παρουσία της την ισχυροποίηση και την επιβίωση της Δημοκρατίας στη χώρα. Είναι πλέον ο μακροβιώτερος πολιτικός σχηματισμός με την μορφή ενιαίου πολιτικού κόμματος στην ιστορία της Ελλάδας. Ετσι ο ιδρυτής της έχει δικαιωθεί απολύτως.
Το διάστημα αυτο βέβαια δεν ήταν ανέφελο ούτε και πέρασε δίχως αναταράξεις. Απο την αρχή είχα διαπιστώσει πως η ΝΔ ειχε περισσότερο στραμενη την προσιχη της στην εξουσία και στον τρόπο διαχείρισής της παρα στον πολιτικό λόγο και τους όποιους ιδεολογικούς προβληματισμούς. Κύριο μέλημα του πολιτικού αυτού οργανισμού ήταν η κατάληψη και η άσκηση της πολιτικής εξουσίας παρά τα όποια επεξεργασμένα οράματα για το μέλλον και η καθοδήγηση των λαικών στρωμάτων προς την κατάκτησή τους. Στο ξεκίνημά της βεβαια η ΝΔ δημιούργησε πολλά νέα στελέχη. Που μέσα απο τις ζυμώσεις της πολιτικής ανδρώθηκαν κι’ απέκτησαν οντότητα. Και υπήρχε τότε αυστηρή ιεραρχία στο κόμμα. Με την αναγγελία καθε νέας κυβέρνησης ηταν δεδομένο ποιοί θα κατελάμβαναν τα κρίσιμα πολιτικά πόστα. Ελάχιστες ησαν ετσι οι δυσαρέσκειες και οι απογοητεύσεις. Η άνοδος γινόταν κατά στάδια, συνήθως. Υφυπουργός σε Υπουργείο εκτός κυβερνητικής επιτροπής, σε ανώτερο στην ιεραρχία υπουργείο μετά και, τέλος, αφού έδειχνες αξία σου, Υπουργός! Κι όλα αυτά βέβαια αφου αποδείκνυες τις ικανότητες σου σε εκλογές.
Η πειθαρχία στο υπουργικό συμβούλιο ήταν παροιμιώδης. Οταν η συνεδρίση είχε ορισθει για τις 1μμ ολοι προσέρχονταν, ανάλογα με την ιεραρχική τους θέση, απο 10 λεπτα μέχρι μιση ώρα νωρίτερα. Και στα προ τηλεόρασης χρόνια οι εισιγήσεις του ΠΘ είχαν θέση ανακοινώσεων προς τον λαό – δια χειρός τότε Π. Λαμπρία. Αυτό βέβαια που έβγαζε μάτι τότε, για όσους ήθελαν να δούν βεβαια, ήταν η λατρεία του δημόσιου τομέα. Είχα απηυδήσει τότε διότι τα περισσότερα νομοθετήματα ειχαν σχέση με τους διορισμούς, την εξέλιξη, τις τύχες και την τακτοποίηση δημοσίων υπαλλήλων. Και δεν θα ξεχάσω που κάποιοι πασχίζαμε να πείσουμε τους Κ. Τσάτσο και Κ. Παπακωνσταντίνου, που είχαν την ευθύνη του νομοθετικού έργου της κυβέρνησης, να μην θεσμοθετήσουν στο Σύνταγμα την απαγόρευση ιδιωτικών πανεπιστημίων και αντίθετα την νομοθέτηση απαγόρευσης εμπλοκής των βουλευτών στο έργο της δημόσιας διοίκησης. Και αποτύχαμε βέβαια. Με αποτέλεσμα να πληρώνει η χώρα ακόμη αυτή την αποτυχία.
Με τα χρόνια γινοταν ολοφάνερη η απέχθεια της παράταξης γιά την παραγωγή πολιτικών ιδεών και την αναζητηση καθαρότερης ιδεολογικής ταυτότητας. Η ρήση του ιδρυτή για “δυνατότητα αξιοποίησης πολιτικών απο την φαρέτρα της Δεξιάς, του Κέντρου και της Αριστεράς” είχε πάρει περίπου την θέση λατρευτικής δοξασίας. Κάθε αποσαφήνιση ιδεολογικών επιλογών είχε θεωρηθεί απο πολλούς σαν προσβολή των καταστατικών της θέσεων. Σε κάποια φάση μάλιστα είχε επιλεγεί ο “μεσαίος χώρος” σαν απαύγασμα πολιτικής σοφίας. Σε αντίθεση της σχετικής ρήσης της Μ. Θάτσερ, που το κόμμα ενθουσιωδώς είχε καλέσει εκπρόσωπό της σε Συνέδριά του, πως “η μέση του δρόμου είναι εκεί που βρίσκεται η διακεκομμένη γραμμή και είναι το πιό επικίνδυνο μέρος να οδηγείς”. Η ανακήρυξη του ασαφούς “ριζοσπαστικού φιλελευθερισμού” – με αναφορές στην παληά ΕΡΕ – σαν ιδεολογίας της παράταξης δεν κατεύνασε τις ανησυχίες. Στο ιδιο τότε Συνέδριο της Χαλκιδικής, το ανεπίσημο πολιτικό έντυπο της παράταξης ” Επίκεντρα”, μίλησε για “Φιλελεύθερο Συντηρητισμό”. Και η αμφισημία δεν έπαυσε. Οταν εγκατέλειψα την ΝΔ η τότε ηγεσία είχε αποφανθεί πως ο Νεοφιλελευθερισμός ηταν εκτός του ιδεολογικού ορίζοντα του κόμματος. Εφ’ όσον τον πίστευα, και ήθελα να είμαι συνεπής με τις ιδέες μου, δεν μπορούσα να παραμείνω…
Το δέσιμο λοιπόν με τον δημόσιο τομέα χαρακτηριζει την πορεία της παράταξης. Με την εξαίρεση της περιόδου Κων. Μητσοτάκη. Που υπήρξε ιδεολογική όαση με την “Πρόταση Ελευθερίας”. Συνεχίζει όμως πάντα με αισιοδοξία για το μέλλον.
