Του Ανδρέα Ανδριανόπουλου
Με την έναρξη του πολέμου στην Ουκρανία πολλές χώρες της Δύσης, με προεξάρχουσες τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρωπαική Ενωση, προχώρησαν σαν τιμωρία στην κατάσχεση πολλών περιουσιακών στοιχείων της Ρωσίας. Λογικά αυτό έγινε σαν εκδήλωση οργής η και αντιποίνων εναντίον της επιθετικότητας του Κρεμλίνου από τις δημοκρατικές χώρες της Δύσης. Φσίνεται πως με αυτόν τον στόχο έχουν μέχρι τώρα κατασχεθεί ρωσικά περιουσιακά στοιχεία ύψους περίπου 300 δισ δολλαρίων που ήσαν τοποθετημένα την εποχή εκείνη σε δυτικά τραπεζικά ιδρύματα.
Πολλοί σήμερα ισχυρίζονται πως η κοινή λογική επιβάλλει ωστε τα κατασχεθέντα περιουσιακά στοιχεία θα πρέπει να κατευθυνθούν προς την Ουκρανία, ώστε να αποζημιωθεί αυτή για τις ζημιές που έχει υποστεί απο την Ρωσία στην διάρκεια του πολέμου, για να βοηθηθεί για τον πόλεμο που διεξάγει και για να χρηματοδοτηθει η προσπάθεια ανασυγκροτησής της. Ολα αυτά βέβαια χρειάζονται εκτεταμένη σκέψη και μια σειρά από σοβαρές θεωρήσεις. Κάποιες έχουν σκεψη με αυτή την ίδια την εσωτερική λειτουργία των δυτικών κοινωνιών. Και κάποιος άλλες με την φύση του πολέμου που διεξάγεται και με τον γενικότερο ρόλο της Δύσης απέναντί του.
Καθ όσον αφορά την εσωτερική λειτουργία των δυτικών κοινωνιών τίθεται ενα σοβαρό θέμα πίστης στις λειτουργίες της λεγόμενης ελεύθερης οικονομίας. Οι καταθέσεις στις τράπεζες έχουν την έννοια της αφάλειας και της προστασίας τους απο τις όποιες κυβερνητικές πολιτικές αποφάσεις. Η κατάσχεση αυτή καθ’ εαυτή, συνιστά μιά ανωμαλία για τις εσωτερικές λειτουργίες μιάς φιλελεύθερης κοινωνίας. Πολυ περισσοτερο προβληματική είναι η συζήτηση για ενδεχόμενη χρήση των περιουσιακών αυτών στοιχείων προς όφελος της Ουκρανίας. Διοτι θα προκαλέσει μεγαλη αναστάρωση στην εύρυθμη λειτουργία στο τραπεζικό σύστημα των δυτικών χωρών κλονίζοντας την πεποίθηση πολλών για την ασφαλεια των όποιων σχετικών τοποθετήσεων και κατάθέσεων. Ενας τέτοιος κλονισμός εμπιστοσύνης δεν είναι σίγουρον που μπορει ακριβως να οδηγήσει. Ιδιως αν λάβει καποιος υπ’ όψιν του πως πολλα απο τα κατασχεθέντα περιουσιακά στοιχεία δεν ανήκουν μόνο στο επισημο ρωσικό κράτος αλλα και σε ρώσους ιδιώτες με καταθέσεις η τοποθετήσεις σε δυτικές χώρες. Η σχετικη έλλειψη εμπιστοσύνης μπορεί νσ προκαλέσει σοβαρά μακροχρόνια ζητήματα.
Ενα άλλο εξίσου σοβαρό ζήτημα αφορά στην λήψη μέτρων για εμπόλεμη χώρα από χώρες που δεν μετέχουν επίσημα στη σύγκρουση – ανεξάρ⁹τητα αν καταδικάζουν τις κινήσεις μιάς των εμπολέμων. Η κατάσχεση περιουσιακών στοιχείων είναι μιά άκρως επιθετική πράξη. Και η διάθεσή τους υπέρ ενός των αντιμαχομένων λαμβάνει χροιά καθαρής επιθετικής ενέργειας. Πως δεν μετέχεις άμεσα σε μιά διαμάχη και ταυτόχρονα δημεύεις περιουσιακά στοιχεία μιάς χώρας διαθέτοντάς τα στα χέρια μιάς άλλης; Αλλο πράγμα είναι αν έχει κηρυχθεί πόλεμος και κάτι εντελώς διαφορετικό η καταδίκη, σαν επιτιθέμενου, ενός των αντιμαχομένων. Η δήμευση περιουσιακών στοιχείων έχει την έννοια της άμεσης συμμετοχής. Με άγνωστες επί του παρόντος συνέπειες. Η διάθεση των διαθέσιμων ποσών για την ενίσχυση λχ της Ουκρανίας δεν είναι σίγουρο αν έχει φιλανθρωπική διάσταση. Κάποιος ευκολα θα μπορούσε να μιλήσει γιά κλοπή περιουσίας με μελλοντικές ενδεχόμενα σιβαρές περιπλοκές. Τι θα συμβεί λχ αν το καθεστώς Πούτιν ακολουθήσει μιά άλλη κυβέρνηση, περισσότερη αποδεκτή στη Δύση, και διεκδικήσει αυτά τα περιουσιακά στοιχεία; Πως θα ξεκαθαρισθεί αντικειμενικά η κατάσταση;
