Του Αντώνη Βενέτη
« Η επίκριση όλων των ενεργειών της Κυβέρνησης είναι έντονη και αδιάκοπη.
Αυτό το επικριτικό πνεύμα δεν πηγάζει μόνο από ένα υγιές ενδιαφέρον για το κοινό καλό. Πρόκειται για μια συνεχή προσπάθεια να εξωθηθεί το ήδη επιρρεπές στην αλλαγή των πολιτικών ηγετών του κοινού να απαιτήσει την αποχώρηση των κατεχόντων την εξουσία και την άνοδο σε αυτήν της αντιπολίτευσης… Η οξύτατη κριτική προσώπων και πράξεων είναι συνηθέστατη.
Οι εφημερίδες παραχωρούν τις στήλες τους στου οργίλους αντιφρονούντες για δηλητηριώδεις επιθέσεις κατά πολιτικών αντιπάλων.»
Είναι εμφανές ότι το παραπάνω κείμενο ταιριάζει «γάντι» κατά την τρέχουσα προεκλογική περίοδο, εις την οποίαν κυριαρχεί η πάντοτε παρούσα πόλωση, με ακατανίκητη πρωταγωνίστρια την… αυτοαποκαλούμενη… «προοδευτική» παράταξη, με στοιχεία μάλιστα life style…
Το παραπάνω κείμενο που έχω παραθέσει είναι ενσωματωμένο σε ευρύτερο κείμενο δημοσιευθέν στο μηνιαίο περιοδικό ΙΣΤΟΡΙΑ, τεύχος Σεπτ. 2004, που φέρει τις υπογραφές της Χριστίνας και του Ιωσήφ Κασσεσιάν που το αλίευσαν από την αμερικανική επιθεώρηση «Haper’s Magazine» του Μαΐου του… 1881!
Είναι προφανές ότι η αντίληψη που διέκρινε τους Έλληνες πολιτικούς του 19ου αιώνα εξακολουθεί, εν πολλοίς, να διακρίνει τους πολιτικούς του 21ου αιώνα…
Έτσι η οξύτητα και οι προσωπικές επιθέσεις, ο διχαστικός και τοξικός λόγος, η δομική αντιπολίτευση, είναι όχι μόνο περιττά αλλά πλήττουν τη σταθερότητα της χώρας και ευνοούν την αποσταθεροποίηση αυτής, δηλητηριάζουν την κοινωνία και κλονίζουν τη συνοχή της.
Ας ανατρέξει ο πολιτικός κόσμος στον αθάνατο Πλούταρχο, οποίος στη βιογραφία του Αθηναίου πολιτικού Κίμωνος (+450 π.Χ.) περιγράφει το πλαίσιο εις το οποίο πρέπει να κινούνται οι πολιτικοί.
«Έτσι τότε οι διαφορές ήταν μόνο πολιτικές, και μετριασμένοι οι θυμοί, και εύκολα υποχωρούσαν μπροστά στο κοινό συμφέρον, και η φιλοδοξία που κυριαρχούσε ανάμεσα σε όλα τα άλλα πάθη, υποχωρούσε στους δύσκολους για την πόλη καιρούς».
Και η εκάστοτε αξιωματική αντιπολίτευση ας έχει υπ’ όψη το λεχθέν από τον Ουΐνστον Τσώρτσιλ:
«Η δημοκρατία δεν ευνοεί την αδιάκοπη παραμονή ενός κόμματος στην εξουσία».
