Του Ηλία Καραβόλια
Η ελευθερία να μην επιλέγεις εκπροσώπους στην εξουσία είναι η «ελευθερία» να συμμορφώνεσαι στους κανόνες του συστήματος, στις δομές και στις εκδοχές του.
Η αποχή δεν είναι το εκκωφαντικό βουητό του κενού αλλά το ηχηρό βουητό της δυσφορίας.
Άλλωστε, με τις καθημερινές σκοτούρες του βίου μαθαίνεις μερικές φορές και να μην επιλέγεις: αρκεί να μην φοβάσαι μπροστά στην ελευθερία της ευθύνης.
Η αλήθεια είναι ότι η ψήφος δεν είναι επιταγή : είναι κοινωνικό γραμμάτιο προς εξόφληση. Και επειδή οι περισσότεροι δεν θέλουν να χρωστούν, απλά δεν το εκδίδουν( ούτε θέλουν να συμβάλλουν με την ψήφο τους ώστε άλλοι να πληρώνονται από τους φόρους τους).
Εφ εξής λοιπόν το άτομο μπορεί και να υπάρχει ως πολίτης επειδή δεν θα επιλέγει αυτούς που θα το εκπροσωπούν. Ο αυτοματισμός δηλαδή του συστήματος θα κινεί τον πολιτικό βίο οπως κινεί την εργασία και την κατανάλωση.
Εξάλλου, κάλπες έχουν γίνει τα social media και τα εμπορικά κέντρα, ως εικονικές αναπαραστάσεις της ευημερίας, εκεί όπου ο εαυτός βρίσκει την Κομμούνα σχολιάζοντας και καταναλώνοντας (εμπορεύματα, θέαμα, χρόνο).
Από την τυραννία και τον δεσποτισμό λοιπόν του κράτους και την πολυετή φαντασίωση της Ευρώπης περάσαμε στην τυραννία του ατόμου ( αφού στην πραγματικότητα είναι μεγάλη κατάρα να σου λένε «κάνε ότι νομίζεις»…).
