Του Ηλία Καραβόλια
Ο κυνισμός με τον οποίο οι κυβερνητικοί αποδίδουν την ακρίβεια στο ρεύμα – αλλά και στο ρεύμα – στην ”ευρωπαική αγορά”, στον καύσωνα και στον πόλεμο, είναι η εύκολη και βολική ρητορική των νεοφιλελεύθερων που ηδονίζονται να μας υπενθυμίζουν ότι υπάρχει εκεί έξω το χρηματιστήριο και η γεωπολιτική.
Δηλαδή η αστάθεια των αγορών και η θεσμοθετημένη κερδοσκοπία του φυσιολογικού καζινο καπιταλισμού για κάθε προιόν της φύσης, για κάθε πόρο του πλανήτη που μπορεί και ιδιωτικοποιείται ώστε να μεγιστοποιεί κέρδη ιδιωτικού κεφαλαίου.
Τα αυξημένα λοιπόν (πολύχρωμα) τιμολόγια του ρεύματος δεν είναι τίποτα άλλο παρά η στοχευμένη προσομοίωση και αναπαράσταση της χρηματιστικοποίησης στην παραγωγή και διάθεση δημόσιων αγαθών.
Δεν είναι τίποτα άλλο παρά η μικροφυσική της σκόπιμης πρόσδεσης των ενεργειακών προιόντων σε μη αναστρέψιμες δεσμευτικές ρήτρες εμπορευσιμότητας. Τι εννοώ : οι διαφορές μεταξύ χονδρικής και λιανικής τιμής είναι το αποτέλεσμα της σκόπιμης αγκίστρωσης των προγραμματισμένων και προσυμφωνημένων συμφερόντων παρόχων και προμηθευτών με τα πονταρίσματα τους σε προθεσμιακά συμβόλαια της κερδοσκοπίας, δηλαδή με τα τεχνητά στοιχήματα εικονικών αγοραπωλησιών που νομιμοποιεί η ύπαρξη αντίστοιχης ευρωπαικής και διεθνούς χρηματιστηριακής αγοράς.
Με πρόσχημα τον πόλεμο, την ενεργειακή κρίση, την γεωπολιτική αστάθεια, τα τραπεζικά και βιομηχανικά καρτέλ τόσο σε τρόφιμα όσο και στην ενέργεια, δημιουργούν υπόγεια καλώδια μεταφοράς τη κερδοσκοπίας στην κατανάλωση νοικοκυριών και επιχειρήσεων.
Ουσιαστικά δομήθηκε, μετά την απελευθέρωση των διαπραγματεύσεων σε παράγωγα και προθεσμιακές τους τιμές, μια συνθήκη με αφανείς ρήτρες μεταφοράς του κόστους χρηματιστηριακών προιόντων στον καταναλωτή.
Σε αυτή την συνθήκη δεν μπορεί – και δεν θέλει να επέμβει πριν την δημιουργία της – το συλλογικό υποκείμενο κράτος : αυτή είναι η σιωπηρή συμφωνία κράτους-κεφαλαίου πίσω απο την χρηματιστικοποίηση των δημοσίων αγαθών.
Η εκ των υστέρων έκτακτη φορολόγηση και οι επιδοτήσεις των καταναλωτικών τιμολογίων δεν αναστέλλουν ούτε αναχαιτίζουν την συστημική ευαισθησία των τιμών των αγαθών στις προθεσμιακές διαπραγματεύσιμες αξίες.
Με απλά λόγια : καμία κυβέρνηση δεν θέλει να επέμβει πριν αποτύχει η αγορά. Δεν θέλει να σπάσει τον ομφάλιο λώρο μεταξύ κερδοσκοπικού πλεονάσματος και πραγματικού κόστους παραγωγής και διανομής ενεργειακών πόρων.
Η απορρύθμιση έχει ήδη εγκατασταθεί στον ανθρώπινο βίο μέσω της καλωδίωσης χρηματιστηριακής αγοράς και κατανάλωσης. Αυτή είναι η βάση ισχύος της διαχρονικής θεωρίας που κοινωνικοποιεί τα μακροπρόθεσμα κόστη και συσσωρεύει σε ολιγοπώλια τα βραχυπρόθεσμα υπερκέρδη.
