Του Αντώνη Βενέτη
Τα πολιτικά ανέκδοτα «ευδοκίμησαν» κυρίως στις πάλαι ποτέ «Λαϊκές Δημοκρατίες» και στην αποκαλούμενη «Μεγάλη χώρα των Σοβιέτ». Ήταν κατά κάποιο τρόπο μια μορφή αντιπολίτευσης, μοναδική θα έλεγα, κατά της παγιωμένης «Σοσιαλιστικής τάξης» πραγμάτων, η οποία επεβλήθη με τις λόγχες του «Κόκκινου Στρατού», διετηρήθη για κάποιες δεκαετίες, αυτό το υπόστρωμα πετρωμένων πεποιθήσεων χωρίς έρεισμα με την κυριαρχία αστυνομικών και μυστικών υπηρεσιών.
Τα ανέκδοτα που κυκλοφορούσαν, παρανόμως βεβαίως, τα διέκρινε, κατά το πλείστον, ένας καλά υποκρυπτόμενος αιχμηρός λόγος, που σατιρίζει και αποσυνθέτει. Ένα τέτοιο ανέκδοτο αλίευσα, τις ημέρες του καύσωνα, από το βιβλίο του Γάλλου συγγραφέα Ζαν Μισέλ Γκενασία «Η λέσχη των αθεράπευτα αισιόδοξων», βραβείο Γκονκούρ 2009, το οποίο και παραθέτω:
«Τρεις φυλακισμένοι στη μεγάλη χώρα των Σοβιέτ, επί Στάλιν, αλληλοενημερώνονται γιατί βρίσκονται στη φυλακή.
Εγώ, λέει ο πρώτος, βρίσκομαι στη φυλακή γιατί πήγα στη δουλειά 5 λεπτά αργότερα. Αυτό θεωρήθηκε σαμποτάζ.
Ο δεύτερος: εγώ κατεδικάσθην γιατί πήγα 5 λεπτά νωρίτερα στη δουλειά. Κατασκοπία.
Και ο τρίτος, εγώ πήγα ακριβώς στην ώρα μου, αλλά κατεδικάσθην γιατί εκρίθη ότι το ρολόι μου ήταν δυτικής προέλευσης και κατεδικάσθηκα γιατί αγόρασα δυτικό προϊόν».
