Του Κώστα Σερέζη
Παραβρέθηκα πριν λίγες ημέρες στα εγκαίνια της έκθεσης με αφορμή τα 50 χρόνια από το πραξικόπημα της ελληνικής χούντας εναντίον της νόμιμης κυβέρνησης της Κυπριακής Δημοκρατίας και της τουρκικής εισβολής του 1974. Όπως έγραψα προ ετών οι 3 εγγυήτριες δυνάμεις έπραξαν ακριβώς τα αντίθετα απ’ ό,τι είχαν υποχρέωση: Η μια έκανε το πραξικόπημα που ήταν η απαρχή των δεινών, η άλλη εισέβαλε με βάρβαρο τρόπο, και η τρίτη έμεινε αδιάφορη.
Καλές είναι οι εκθέσεις για μια θεώρηση και καταγραφή της μνήμης ωστόσο θεωρώ ότι δεν πρέπει να αμβλύνουν τη σκέψη από το γεγονός ότι το Κυπριακό είναι μια εκκρεμότητα εθνικής οδύνης που επιτάσσει διαρκή επαγρύπνιση γιατί ο αντίπαλος είναι εδώ και 50 χρόνια προ των πυλών, απειλώντας όχι μόνο την Κυπριακή Δημοκρατία.
Αφήνω, λοιπόν, κατά μέρος τα όσα έγιναν για μένα προσωπικά στην Κύπρο με αφορμή το βιβλίο μου και τη δωρεά μου στο (κρατικό) Πανεπιστήμιο Κύπρου, που με γέμισαν συγκίνηση, για τα οποία ίσως επανέλθω μόλις βρω τον καιρό και δίνω προτεραιότητα στην έκθεση που προανέφερα, η οποία έχει τον τίτλο “Μνήμη είναι η μόνη πατρίδα των ανθρώπων”, φράση του κορυφαίου ποιητή μας Κυριάκου Χαραλαμπίδη. Ο τίτλος δίνεται σε 3 γλώσσες: “Haviza insanlarin tek vatanidir”, είναι στα τούρκικα, όπου κανονικά το i είναι χωρίς την κουκίδα αλλά δεν βρίσκω το ψηφίο στον υπολογιστή μου, ενώ η “μνήμη” τουρκιστί βλέπω ότι λέγεται “χαβούζα”και “Memory is the only homeland of humanity” στα αγγλικά.
Η επιλογή των εκθεμάτων της Βουλής των Ελλήνων έχει αναφορές και σε δικές μου μνήμες οι οποίες μου ζητήθηκαν και αξιοποιήθηκαν και στις οποίες θα αναφερθώ άλλη μέρα, ωστόσο για σήμερα περιορίζομαι σ΄ένα έκθεμα που σε βυθίζουν στη σιωπή. Είναι η φωτογραφία που ακολουθεί και η λεζάντα που εξηγεί. Ομολογώ ότι με έχει συγκλονίσει η αρετή της αλληλεγγύης και το άδηλο της ανθρώπινης μοίρας στην περίπτωση της Αμμοχώστου, που δεν υποψιαζόταν πως θα γίνει “ολάκερη μια πόλη μες στο κρατητήριο”.
