Του Γιώργου Σιακαντάρης*
Ολα δείχνουν πως η υπό τον Τραμπ νέα κυβέρνηση θα αποτελείται από μεγιστάνες του πλούτου, όπως ο Ιλον Μασκ, και από «ψώνια» του αντισυστημισμού, όπως ο Ρόμπερτ Φιτζέραλντ Κένεντι. Η θατσερική ρήση «δεν υπάρχει εναλλακτική» από τη νεοφιλελεύθερη «Συναίνεση της Ουάσιγκτον», από το λιγότερο κράτος, τις λιγότερες δαπάνες για το Κοινωνικό Κράτος, έχει παραχωρήσει τη θέση της στο «δεν υπάρχει εναλλακτική» από τη λιγότερη πολιτική και τους λιγότερους πολιτικούς.
Ανάλογα προσαρμόζεται και η λογική τού «άσπρη γάτα, μαύρη γάτα αρκεί να πιάνει τα ποντίκια». Ποια είναι τα «ποντίκια»; Μα τα προβλήματα που είναι κοινά για όλους, τόσο για τον Ιλον Μασκ όσο και για τον συμπαθή ήρωα της ταινίας «Υπέροχες μέρες» του Βιμ Βέντερς, ο οποίος καθάριζε τις τουαλέτες του Τόκιο. Ποιες όμως είναι οι «γάτες»; Με και μετά τη Θάτσερ ήταν οι «τεχνοκράτες» που καλύτερα απ’ όλους κατανοούσαν την κοινή μήτρα (το υπέρογκο κράτος και τις δημόσιες δαπάνες) όλων των προβλημάτων. Που ως κοινά είχαν και ίδιες λύσεις. Η πολιτική επιλογή περιοριζόταν στην επιλογή του καλύτερου διαχειριστή αυτών των κοινών προβλημάτων. Και ποιος καλύτερος διαχειριστής από τους τεχνοκράτες και τα μεγάλα στελέχη των τραπεζών ως καλύτεροι τεχνοκράτες απ’ όλους, αφού όλα έπρεπε να κινούνται όπως το ασύδοτο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο και χρήμα;
Σήμερα η απάντηση σ’ αυτή την εκτροπή, γιατί περί εκτροπής επρόκειτο και πρόκειται, του πολιτικού, δεν είναι μόνο οι τεχνοκράτες, αλλά και οι μεσσίες τού «πολιτικοί χωρίς πολιτική». Αυτοί θα μας σώσουν από τους παλιούς επαγγελματίες της πολιτικής. Μόνοι τους όμως «οι μεσσίες»; Μπορούν; Οχι, χρειάζονται δίπλα τους και τους μεγιστάνες του πλούτου. Γιατί αυτοί ξέρουν καλύτερα πώς να μειώσουν το κράτος. Ξέρουν καλύτερα πώς να ξεμπερδεύουν με την περιττή πολιτική. Η «ικανότητα» του τραμπισμού είναι πως έπεισε ότι μπορεί να είναι το ίδιο εκπρόσωπος του μεγάλου πλούτου όσο και των ανασφάλιστων ανέργων (λευκών, μαύρων και ισπανόφωνων) της ζώνης της σκουριάς. Και έπεισε γιατί οι Δημοκρατικοί στις ΗΠΑ και οι «συστημικοί» στην Ευρώπη έχουν μείνει στον παλιό ελιτισμό του γενικευμένου αντιλαϊκισμού.
Ο παλιός σοσιαλδημοκρατικός συμβιβασμός κράτους-εργασίας-κεφαλαίου, απουσία άλλης σοβαρής πρότασης, έχει παραχωρήσει τη θέση του στην «οικειοθελή» υπαγωγή της βούλησης των χαμένων της παγκοσμιοποίησης σ’ αυτή των νικητών της. Ετσι ο τραμπισμός είναι μετανεοφιλελευθερισμός με λιγότερους πολιτικούς και όχι απλά λιγότερο κράτος. Οχι οι πολιτικοί, ούτε καν οι τεχνοκράτες, αλλά οι πλούσιοι γνωρίζουν και θα λύσουν καλύτερα τα προβλήματα όλων. Εξάλλου το είπαμε, «άσπρη γάτα, μαύρη γάτα αρκεί να πιάνει τα ποντίκια». Σημασία έχει ο καλύτερος διαχειριστής. Και ποιος καλύτερος διαχειριστής από το μοντέλο του επιτυχημένου αυτοδημιούργητου επιχειρηματία, όπως ήταν ο Στιβ Τζομπς και είναι ο Ιλον Μασκ; Αυτοί ενσαρκώνουν την ελπίδα του κάθε «χαμένου» της παγκοσμιοποίησης για ένα δικό του καλύτερο αύριο; Αν η πολιτική έγινε μεταπολιτική, η δημοκρατία μεταδημοκρατία, τα κόμματα μετακόμματα, τότε γιατί και ο νεοφιλελευθερισμός να μη γίνει μετανεοφιλελευθερισμός;
*(Ο Γιώργος Σιακαντάρης είναι δρ Κοινωνιολογίας και συγγραφέας- Τελευταίο του βιβλίο «Τι δημοκρατίες θα υπάρχουν το 2050; Μεταδημοκρατία, μεταπολιτική, μετακόμματα», εκδόσεις Αλεξάνδρεια – Το άρθρο αποτελεί αναδημοσίευση από την εφημερίδα “Τα Νέα” του Σαββατοκύριακου)
Πηγή: dnews.gr
