Του Διονύση Κ. Καραχάλιου
Μια τεράστια ανθρωποθάλασσα πλημμύρισε τους δρόμους και τις πλατείες, ζητώντας την τιμωρία των ενόχων για το έγκλημα στο Μάτι, που στοίχισε την ζωή σε εκατό αθώα θύματα…
Ένα ατελείωτο ανθρώπινο ποτάμι οργής ζήτησε επιτακτικά την σύλληψη και την τιμωρία των στυγνών δολοφόνων, που προκάλεσαν τον φρικτό θάνατο τριών νέων ανθρώπων (και ενός κυοφορούμενου…) στην Marfin…
Δεκάδες χιλιάδες συμπολίτες μας ένωσαν χθες την αγανάκτησή τους και την διαμαρτυρία τους για τους τρομοκράτες της 17 Νοέμβρη, που, υποταγμένοι στις αρρωστημένες ιδεοληψίες τους, δολοφονούσαν αθώους και ανυποψίαστους ανθρώπους, σκορπίζοντας τον τρόμο στην ελληνική κοινωνία…
Όχι! Μην ανησυχείτε! Αυτοί οι τίτλοι ουδέποτε «κόσμησαν» τα αιχμηρά πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και τις πλούσιες σε ειδησεογραφία ηλεκτρονικές σελίδες! Ουδέποτε απασχόλησαν την «προοδευτική» δημοσιογραφία και το «δημοκρατικό τόξο», στο οποίο υπερηφάνως ανήκουν ο ΣΥΡΙΖΑ, η Νέα Αριστερά, το ΚΚΕ, αλλά και το ΠΑΣΟΚ του Ανδρουλάκη… Η ευαίσθητη Αριστερά φρόντισε να καλύψει, με την αλάνθαστη ετυμηγορία της, τα εγκλήματα που προέρχονταν από τους «δικούς» της ανθρώπους…
Διότι, για την Αριστερά, «ανθρώπινος» είναι μόνον ο πόνος, που εκείνη επιλέγει και ορίζει για να ικανοποιήσει τις επιδιώξεις της… Όσο και αν πονούν οι άνθρωποι, μόνον αν η Αριστερά «υιοθετήσει» τον πόνο τους, έχουν δικαίωμα να κατέβουν στους δρόμους και να διαλαλήσουν την οδύνη τους…
Το Μάτι ήταν « η στραβή», για την οποία έδωσε εκείνη την αλησμόνητη τηλεοπτική «παράσταση» ο ανεκδιήγητος Τσίπρας, εμφανιζόμενος να αγνοεί το τραγικό συμβάν και να ρωτά να μάθει πότε θα πετάξουν τα πυροσβεστικά…
Στην Marfin οι αδικοχαμένοι νέοι άνθρωποι πλήρωσαν την επιθυμία τους να εργασθούν, ενώ η Αριστερά είχε αποφασίσει γι’ αυτούς, ότι έπρεπε να απεργούν… Οι στυγνοί δολοφόνοι εμπόδισαν ακόμη και το όχημα της πυροσβεστικής να φθάσει στον τόπο του εγκλήματος, διότι η Αριστερά είχε αποφασίσει ότι έπρεπε να τιμωρηθούν αυτοί που δεν υπάκουσαν στις εντολές της…
Ο Κουφοντίνας και οι διεστραμμένοι «σύντροφοί» του τιμώνται, μέχρι σήμερα, περίπου ως λαϊκοί ήρωες, από μια σημαντική μερίδα της κοινής γνώμης, που βλέπει στις βδελυρές πράξεις τους την αποδοκιμασία του καπιταλισμού και την απονομή της λαϊκής δικαιοσύνης…
Η Δικαιοσύνη είναι πραγματικά «τυφλή», όταν η Αριστερά την μετατρέπει σε υποχείριο των σκοτεινών επιδιώξεών της… Και γίνεται άθλιο παίγνιο στα χείλη εκείνων που την επικαλούνται, για να υπηρετήσουν μικροκομματικές σκοπιμότητες και για να μετατρέψουν σε δύναμη την πολιτική τους ανυπαρξία…
Η «προοδευτική» αντιπολίτευση, αφού κατάλαβε ότι με την πολιτική της αβελτηρία και με τις γραφικότητες των ηγετών της, δεν έχει την δυνατότητα να ταρακουνήσει την κυβέρνηση, απεφάσισε να κινητοποιήσει την «ευαισθησία» της και να διαλαλήσει την «ανθρωπιά» της…
Ο πόνος ανθρώπων, που έχασαν άδικα τα παιδιά τους, είναι μια αποκρουστική επιλογή, για να γίνει εργαλείο πολιτικής αντιπαράθεσης… Αλλά για την Αριστερά είναι «μάνα εξ ουρανού»!… Διότι δύσκολα μπορεί κανείς να μείνει ασυγκίνητος μπροστά στην άδικη απώλεια δεκάδων ψυχών… Και ακόμη πιο δύσκολα μπορεί κανείς να ξεχωρίσει το κλάμα και τον πόνο των συγγενών, από την υποκριτική συμπαράσταση των τυμβωρύχων, που ενώ, υποτίθεται κλαίνε και οδύρονται, κατά βάθος χαίρονται και πανηγυρίζουν διότι νομίζουν ότι θα ρίξουν την κυβέρνηση…
Οι δικαστές των πεζοδρομίων έχουν ήδη καταλήξει στην ετυμηγορία τους. Η λαϊκή δικαιοσύνη, έχει ήδη αποφανθεί πριν από την διεξαγωγή της δίκης… Όπως τότε που τα λαϊκά δικαστήρια του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και του «Δημοκρατικού Στρατού» δολοφονούσαν χιλιάδες αθώους πολίτες, επειδή τους είχε «προγράψει» το ΚΚΕ…
Ο σταθμάρχης, που πήγε εν ώρα υπηρεσίας να αγοράσει σουβλάκια και ο γιατρός (παρ’ ολίγον υποψήφιος του ΠΑΣΟΚ) του Νοσοκομείου Βόλου, ο οποίος, ανέλαβε να δώσει… αναρρωτική άδεια σ’ έναν από τους προϊσταμένους της Λάρισας, καλύπτονται από την «ευεργετική» επιθυμία της «προοδευτικής» αντιπολίτευσης να δει την κυβέρνηση ηττημένη…. Και μια ολόκληρη παράταξη κατηγορείται ως παράταξη «δολοφόνων» απλά και μόνον επειδή ο Ανδρουλάκης, ο Φάμελλος και οι λοιπές «προοδευτικές» ηγεσίες στερούνται σοβαρότητας και υπευθυνότητας, αλλά έχουν απίστευτα αποθέματα «ευαισθησίας», αναισχυντίας και υποκρισίας…
Ενώ, την ίδια στιγμή λειτουργεί, χάρη στην αντιπολιτευτική αγυρτεία, ο μοναδικός μηχανισμός αποσιώπησης, που προκλητικά παρακάμπτει τις ευθύνες συγκεκριμένων «υπευθύνων» υπαλλήλων, οι οποίοι καλύπτονται, χωρίς ντροπή και στοιχειώδη αίσθηση δικαιοσύνης, από εκείνους που αναζητούν, όχι απλώς ενόχους, αλλά εν ψυχρώ δολοφόνους μεταξύ των πολιτικών τους αντιπάλων…
Δεν είναι εύκολο τραγικοί άνθρωποι, που πονούν για απώλειες ζωών πολυαγαπημένων προσώπων, να ξεχωρίσουν την συμπαράσταση και την συμμετοχή στο δράμα που ζουν, από την πεζοδρομιακή υποκρισία, την ξεδιάντροπη τυμβωρυχία, την πρόστυχη εργαλειοποίηση της εφιαλτικής πραγματικότητας. Δεν είναι εύκολο να αντιληφθούν ότι η διατυμπανιζόμενη ευαισθησία δεν είναι τίποτε περισσότερο από χονδροειδής και χυδαία αναισθησία…
Η Αριστερά, πρωτοπόρος στον φαρισαϊσμό και στην διαστρέβλωση της πραγματικότητας, διαθέτει άπειρα πιστοποιητικά χυδαίας εκμετάλλευσης γεγονότων και καταστάσεων, για τα οποία μάλιστα οι δικοί της άνθρωποι δεν είναι λιγότερο υπεύθυνοι. Αλλά η έννοια της ατομικής ευθύνης χάνεται πίσω από την ανυποληψία ενός ολόκληρου χώρου, που αρέσκεται να αυτοαποκαλείται «προοδευτικός» και «δημοκρατικός», την ίδια στιγμή που, με τις πρακτικές του, δεν κρύβει τις ολοκληρωτικές του «ευαισθησίες» και, κυρίως, την ολοκληρωτική του αναισθησία.-
