Του Ηλία Καραβόλια
Τι περιορίζεται στην πραγματικότητα με τις φωνές για μη συμμετοχή στις συγκεντρώσεις; Περιορίζεται η έννοια της συνεύρεσης των σωμάτων σε δημόσιο χώρο. Αναστέλλεται η συνύπαρξη των πολιτών ως υποκειμένων επικοινωνίας σε συνθήκη κοινού χωροχρόνου, κοινής εμπειρίας.
Η βιοπολιτική αυτή καθυπόταξη – που συνοδεύεται με προτροπή για οργή απέναντι στην καταγγελία της συγκάλυψης – δεν είναι εμφυλιοπολεμική αλλά κάτι χειρότερο. Στοχεύει σε μια πρωτοφανή εντολή αποδοχής της κανονικότητας από όσους φανατικά πιστεύουν στο λόγο της εξουσίας : «μείνε στον μικρόκοσμο σου, κράτα αποστάσεις από την μάζα που έχει λάθος, υπερασπίσου την ιδεολογία σου χωρις να ακούς, μην συνωστίζεσαι με άλλους, μην συμμετέχεις στην «ανώφελη διαμαρτυρία» σε δημόσιους χώρους».
Αλλά τι εστί άραγε σήμερα δημόσιος χώρος διαμαρτυρίας ; Και γιατί συγκρίνεται με τις πλατείες του «λαϊκισμού» και των αγανακτισμένων όταν το διακύβευμα τώρα είναι ότι αμφισβητούνται οι θεσμοί ; Και πόσο ανάγκη έχει το υποκείμενο του βιοπληροφοριακού καπιταλισμού να κατέβει σε δρομους και πλατείες όταν ξέρει τον μηχανισμό της εξουσιαστικής ισχύος ;
Δυστυχώς μερικά σημαίνοντα έχουν υπερκαλυφθεί από την εποχή. Οι κυβερνητικοί ντελάληδες της «προειδοποίησης» για αναταραχή και μπελάδες της χώρας( για να μην χάσουν την εξουσία τους) θυμίζουν έμμεσα στους οπαδούς τους ότι ζούμε στην εποχή που την στιγμάτισε η Θάτσερ, όταν είχε εκφωνήσει το περίφημο ”there is no such thing as society” ώστε να στρώσει τον δρόμο για την μονόπλευρη κανονικότητα, το επίσης περίφημο «there is no alternative».
Τα Τέμπη όμως είναι ο ανεστραμμένος καθρέφτης αυτής της πραγματικότητας – η στρεβλή κανονικότητα της καθεστωτικής εξουσίας. Και οι δημόσιες συγκεντρώσεις – είτε εργαλειοποιηθουν από τα κόμματα είτε όχι- είναι η αντίδραση της μεγάλης μάζας απέναντι στον μονόδρομο του μη εναλλακτικού πραγματικού.
Η κάθε κυβέρνηση φοβάται τον κόσμο όχι ως όχλο επαναστατικό αλλά ως κοινωνικό υποκείμενο που σκέφτεται και αναλύει την σερβιρισμένη πραγματικότητα.
Και αυτό που σερβίρει η παρούσα εξουσία είναι ένας νεφελώδης διαχωρισμός θεσμών και σημασιών. Είναι η απόσταση μεταξύ ανάληψης της πολιτικής ευθύνης και επιτάχυνσης των δικονομικών διαδικασιών.
Τα τρένα στα Τέμπη σκότωσαν αθώους αλλά σκότωσαν και την «αθώα» εμπιστοσύνη της κοινωνίας στο κράτος και στους θεσμούς του…
