Του Συμεών Ρωμύλου
Η Αμερική Αποτελείται από 50 κράτη -Πολιτείες και την Ουάσιγκτον. Σε σχετική ερώτηση, η ΤΝ απάντησε: Σύμφωνα με τα στοιχεία που βρήκα, τα έσοδα της ομοσπονδιακής κυβέρνησης για το 2025 θα είναι περίπου $5.48 trillion, ενώ αυτά για το σύνολο των 50 πολιτειών περίπου $2.76 trillion.
Η ομοσπονδιακή κυβέρνηση φορολογεί τους πολίτες όλων των πολιτειών με το ίδιο σύστημα, για τους πολίτες όλων των πολιτειών ισχύει το ίδιο κατώτατο ωρομίσθιο, η «επίσημη» γλώσσα σε όλες της πολιτείες είναι η Αμερικανική.
Περίπου τα ίδια ή ανάλογα πρέπει να ισχύον και για τη Ρωσική Ομοσπονδία με τα 85 κρατίδια.
Η Ευρώπη αποτελείται από 47 κράτη, από τα οποία 27 είναι μέλη της Ε.Ε., (μεταξύ των οποίων η Μάλτα, η Κύπρος και η Λετονία) και 20 δεν είναι, (μεταξύ των οποίων το Ηνωμένο Βασίλειο, η Ευρωπαϊκή Ρωσία και η Ευρωπαϊκή Τουρκία).
Στην ίδια ερώτηση για την Ε.Ε., η Τ.Ν. απάντησε: τα έσοδα της «κυβέρνησης» της Ε,Ε για το 2025 θα είναι περίπου €26.64 billion, ενώ αυτά για το σύνολο των 27 κρατών περίπου €20.287 trillion.
Η «κυβέρνηση» της Ε.Ε. ΔΕΝ φορολογεί τους πολίτες όλων των κρατών-μελών με το ίδιο σύστημα, για τους πολίτες όλων των κρατών-μελών ΔΕΝ ισχύει το ίδιο κατώτατο ωρομίσθιο, η «επίσημη» γλώσσα σε όλα τα κράτη μέλη ΔΕΝ είναι ίδια.
Οι παλαιότεροι θα θυμούνται το έργο «Το ποντίκι που βρυχάται.» «Σημαίνει κάποιον ανούσιο και αδύναμο, που μεγαλοπιάνεται και σε κοιτάει με ύφος σαράντα καρδιναλίων ή και σε απειλεί. Η παρομοίωση είναι από ποντίκι, που δοκιμάζει να βρυχηθεί, όπως το λιοντάρι.»
Η ειρωνεία, που πιθανόν να εξελιχθεί σε τραγωδία, είναι ότι κάποια κράτη-μέλη της Ε.Ε., τέθηκαν υπό την ηγεσία κράτους μη μέλους, που εγκατέλειψε την Ε.Ε επειδή έκρινε ότι τα συμφέροντά του δεν συμπίπτουν με τα συμφέροντα των κρατών- μελών της Ε.Ε. (εάν υποτεθεί ότι υπάρχουν τέτοια…)
Οι ενδείξεις μέχρι στιγμής είναι ότι η Αμερική θα διατηρήσει καλές σχέσεις με κάποια κράτη της Ε.Ε. Ίσως πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για την περίπτωση που θα προκύψει θάμα επιλογής μεταξύ ΗΠΑ και Ε.Ε.
Το περίεργο με τους ανθρώπους είναι ότι, όταν πρόκειται για την άδικη ή αδικαιολόγητη απώλεια «λίγων» ζωών, ακόμη και τελείως άγνωστων σε εμάς, μπορούμε κάπως να φανταστούμε την τραγωδία και την οδύνη για τους οικείους των θυμάτων. Όταν πρόκειται για την απώλεια χιλιάδων ζωών, «κάπου στον κόσμο», δεν μας αγγίζει, αδιαφορούμε. Μόνο που τώρα, δεν είναι τελείως αδύνατον «λίγοι» από εμάς να είμαστε λίγοι από τους πολλούς. Απίθανο μεν, αλλά όχι αδύνατον.
