Του ΤΑΣΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ
Ένα ερώτημα που γεννάται στις μέρες μας, είναι που πάει ο κόσμος. Ο νέος κόσμος, που αναδύθηκε μετά την πτώση του ανατολικού μπλοκ με τα προτερήματά του και τα ελαττώματα του υποσχέθηκε … επί γης ειρήνη. Κι αυτό, γιατί η κατάργηση του ενός σχηματισμού, έδειχνε μια σφόδρα πιθανή κατάργηση του ετέρου, που ήταν το ΝΑΤΟ.
Κάτι τέτοιο όμως δεν συνέβη. Το ΝΑΤΟ, με τους Αμερικανούς να έχουν πρώτο και καθοριστικό ρόλο, επιχείρησε να εντάξει στους κόλπους του, την πάλαι ποτέ μεγάλη εχθρική δύναμη την Ρωσία. Μετά την καταστροφική παρουσία στο τιμόνι της Μόσχας, ενός ανθρώπου, που ήταν συνεχώς υπό την επήρεια του αλκοόλ, του Γιέλτσιν, στο θρόνο του Κρεμλίνου βρέθηκε με την υποστήριξη του πρώτου προέδρου της νέας Ρωσίας, ένας χαμηλόβαθμος υπάλληλος της KGB ο Βλαδιμίρ Πούτιν.
Ο νέος ισχυρός άνδρας της Μόσχας, αφού εδραίωσε την εξουσία του και έπαιξε σε εναλλασσόμενο ρόλο με τον Μεντβέντεφ, αυτόν του Προέδρου και του Πρωθυπουργού, κράτησε με συνεχείς τροποποιήσεις του συντάγματος, τον ρόλο του Προέδρου, στέλνοντας ταυτόχρονα κάθε πιθανό διεκδικητή της εξουσίας του, μέσω των δικαστηρίων, που ήλεγχε απόλυτα, στις φυλακές και τέλος στον άλλο κόσμο, όπως έκανε πρόσφατα με τον Αλεξέι Ναβάλνι.
Από την άλλη πλευρά το ΝΑΤΟ, όχι μόνο δεν διαλύθηκε, άλλα συνέβη το αντίθετο, ενισχύθηκε με την είσοδο σε αυτό πολλών χωρών, που στο παρελθόν συναποτελούσαν την Σοβιετική Ένωση ή ήταν προσκολλημένα στο Σύμφωνο της Βαρσοβίας, ως αποτέλεσμα του διαχωρισμού σε ζώνες επιρροής, στην περίφημη Διάσκεψη της Γιάλτας πριν 80 χρόνια, των νικητών του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, Ρούσβελτ, Τσώρτσιλ και Στάλιν.
Το τελευταίο εγχείρημα, εισόδου νέων μελών στο ΝΑΤΟ, έγινε από τον Μπους το νεότερο στο πακέτο που παρουσιάστηκε του 2008 στο Βουκουρέστι το 2008, το οποίο περιελάμβανε την Ουκρανία, τη Γεωργία και την Βόρεια Μακεδονία. Η απειλή βέτο Ελλάδας για Σκόπια και άλλων Ευρωπαίων για Ουκρανία, απέτρεψε την είσοδο των τριών αυτών χωρών στο ΝΑΤΟ.
Άρα την Ουκρανία στο ΝΑΤΟ επιδίωξαν οι ΗΠΑ με τους ρεπουμπλικάνους στην εξουσία. Αυτή η ενέργεια που έφερνε το ΝΑΤΟ στα σύνορα της Ρωσίας, μετά τις βαλτικές χώρες που προηγήθηκαν, έδωσε την αφορμή στον Πούτιν να υποστηρίξει ότι η Δύση, πρώτον δεν τήρησε την άτυπη συμφωνία να μην εντάξει στο ΝΑΤΟ τις πρώην ανατολικές χώρες, καθώς και αυτές της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, και δεύτερον είδε να περικυκλώνεται από την Βορειοατλαντική Συμμαχία, που θεώρησε ότι απειλεί την εδαφική ακεραιότητα της χώρας του.
Οι Βρυξέλλες από την πλευρά τους, ακολουθώντας πιστά την επεκτατική πολιτική του ΝΑΤΟ, δεν αντέδρασαν και λειτούργησαν με την σειρά τους στο ίδιο μήκος κύματος, εντάσσοντας στους κόλπους της Ε.Ε. στο πακέτο των ‘10’ από ολόκληρη την ανατολική Ευρώπη.
Εδώ παρατηρούμε, ότι η Ε.Ε. μπορεί να προχώρησε σημαντικά στο σκέλος της οικονομικής ενοποίησης, με κορυφαίο γεγονός αυτό της δημιουργίας του ενιαίου νομίσματος, όμως στο επίπεδο εξωτερικής πολιτικής και άμυνας παρέμενε και παραμένει αδύναμη έως ανύπαρκτη.
Με την έλευση του Ντόναλντ Τραμπ στην εξουσία ήρθε ο κόσμος ανάποδα. Ο νέος ένοικος του Λευκού Οίκου αποφάσισε να προσεγγίσει την Μόσχα και να αγνοήσει την Ε.Ε., κηρύσσοντας παράλληλα οικονομικό πόλεμο με τους δασμούς που απειλεί ότι θα βάλει στα ευρωπαϊκά προϊόντα.
Η Ευρώπη πανικόβλητα άρχισε τις συνόδους και τις παρα-συνόδους , όπως αυτή του Λονδίνου, όπου μη μέλος, κάλεσε κατ επιλογή ορισμένα μέλη της Ε.Ε., αλλά και την Τουρκία. Η Άγκυρα από την πλευρά της επιχειρεί να πουλήσει προστασία στην Ευρώπη και ζητάει εκβιαστικά, να μπει από το παράθυρο στην Ε.Ε.
Βεβαίως αυτές οι συνάξεις, των λεγόμενων προθύμων ξεκίνησαν από τον Εμανουέλ Μακρόν, που κινείται με ηγετικές βλέψεις στην Γηραιά Ήπειρο, μετά τις Γερμανικές εκλογές και εν αναμονή του σχηματισμού της νέας κυβέρνησης του Βερολίνου. Το Παρίσι πλειοδότησε προσφέροντας πυρηνική ομπρέλα στην Ευρώπη. Οι 300 γαλλικές πυρηνικές κεφαλές εναντίον των 7.000 ρωσικών.
Σε ένα τέτοιο απευκταίο πυρηνικό πόλεμο, προβλέπεται μετά βεβαιότητας, ένα ολοκαύτωμα για ολόκληρη την Ευρωπαϊκή ήπειρο.
Οι ‘27’ συμφώνησαν να στηρίξουν μιαν αυτοδύναμη άμυνα με 800 δις, όμως δεν διαθέτουν βασικά οπλικά συστήματα, όπως βαλλιστικούς πυραύλους, που μονοπωλούν οι ΗΠΑ με τους Patriott και η Ρωσία με τους S-400.
Ένα άλλο μειονέκτημα της Ευρώπης είναι η απουσία σύγχρονης τεχνογνωσίας και τέλος η εξάρτησή της από Ρωσία και ΗΠΑ για την κινητήριο δύναμη, που δεν είναι άλλη από αυτήν των υδρογονανθράκων.
Σε όλα αυτά θα πρέπει να προστεθεί και ένα άλλο ερώτημα. Πως θα παίξει, αν παίξει τον ρόλο στην κοινή αυτή αμυντική πολιτική η Άγκυρα, όταν έχει νομοθετήσει την αιτία πολέμου ( casus belli) εναντίον της Ελλάδας, αν ασκήσει το δικαίωμα της, που προβλέπεται από το Δίκαιο της Θάλασσας και έχει υιοθετήσει ήδη η Ε.Ε., δηλ. της αύξησης των χωρικών της υδάτων στα 12 μίλια.
Και τέλος πως θα συνεργαστεί στην Ευρωπαϊκή άμυνα, μια χώρα που δεν αναγνωρίζει την Κύπρο, κράτος μέλος της Ε.Ε., και κατέχει εδώ και 50 και πλέον χρόνια, το 36% της Μεγαλονήσου;
Το ερώτημα είναι απλό. Από τους υποψήφιους προστάτες μας ποιος θα μας προστατεύσει;
