Του Ηλία Καραβόλια
Αφού οριστικοποιηθεί τελικά η εκεχειρία στο Ουκρανικό, πλέον στην Θεωρία Παιγνίων ( και πιο συγκεκριμένα στα ζητήματα γύρων ασφυκτικής διαπραγμάτευσης) θα μιλάμε για το «Trump game» : στριμώχνεις τον ανίσχυρο και τον εκθέτεις να φανεί ότι πράγματι δεν έχει χαρτιά.
Την ίδια ώρα τον σπρώχνεις στους «αδύναμους πρόθυμους»( ΕΕ) του παίγνιου, που ουσιαστικά «συνέβαλαν» και αυτοί στο αδιέξοδο, αφού φυσικά πρώτα έχεις ήδη αποσπάσει ως ισχυρός διαμεσολαβητής κριτήρια εσωτερικής ευστάθειας στην διαπραγμάτευση : την «συναίνεση καταμερισμού» των ωφελειών και τον «επιμερισμό κόστους» από τον αληθινό ισχυρό παίχτη ( Ρωσία).
Το σκηνικό μας θυμίζει ότι τέτοια παίγνια διαπραγμάτευσης με συνασπισμούς παιχτών έχουν γύρους ενστάσεων και αντι-ενστάσεων.
Και στο μέλλον θα μιλάμε για περισσότερες θεωρητικές μετά-αναλύσεις στο ζήτημα της «σταδιακής εκεχειρίας» σε πολύπλοκη εμπλοκή, όπως το Ουκρανικό.
Η Ιστορία φυσικά θα γράψει άλλη μια φορά ότι η διπλωματική διαμεσολάβηση προϋποθέτει εμπλεκόμενα μέρη με πραγματική ισχύ : δηλαδή με αληθινά χαρτιά, με κοστολογημένο ανταποδοτικό όφελος σε στρατηγικά σχεδιασμένα( ΗΠΑ) σενάρια εξόδου από αδιέξοδο.
Και θα θυμόμαστε ότι δεν μπορεί να είναι βιώσιμη καμία διαπραγμάτευση με συνασπισμούς παιχτών που εξαντλούνται σε άσφαιρα πυρά και αυτοκαταστροφικές εμπλοκές με προσδοκίες ανέφικτων στρατηγικών (ΕΕ) απέναντι σε προφανή αδιέξοδα χωρίς εμφανή αμοιβαία ωφέλη…
){kind=link}