Του Συμεών Ρωμύλου
Νομίζω πως ήρθε η ώρα να πούμε κάποια πράγματα με το όνομά τους. Να κρούσουμε τον κώδωνα του κινδύνου και να επισημάνουμε κάποιες πραγματικότητες χωρίς πάθος και σκοπιμότητα. Δεν είναι μυστικό πως η καρδιά μου βρίσκεται κοντά στην ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΙΑ και πίσω από πολιτικές που υποστηρίζουν την οικονομία της αγοράς, την οικονομική ελευθερία και την ΔΥΣΕΥΡΕΤΗ ΜΕΝ, ΑΛΛΑ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ ΛΕΛΟΓΙΣΜΈΝΗ παρέμβαση του κράτους στη ζωή μας. Γνωρίζω πως δεν συμφωνούν όλοι μαζί μου. Είτε λόγω ιδιοτέλειας είτε λόγω βαθιά ριζωμένων μέσα τους ιδεολογικών αντιλήψεων. Με όσους όμως έχω μπορέσει νηφάλια να συζητήσω το θέμα δεν μπόρεσαν να μου παρουσιάσουν ισχυρά επιχειρήματα που να κλονίσουν την άποψή μου. Επιμένω έτσι, πως μέχρι να παρουσιασθεί κάτι άλλο κοσμογονικό και αλάνθαστο η ΣΩΣΤΉ κρατική παρέμβαση και η οικονομία της αγοράς συνεχίζουν να αποτελούν τα καλύτερα και πλέον αποτελεσματικά συστήματα ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΠΛΟΥΤΟΥ, ΑΛΛΑ, ΔΥΣΤΥΧΩΣ, ΜΕ ΑΝΑΠΟΦΕΦΚΤΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΑΝΙΣΟΤΗΤΩΝ, ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΥΠΕΡΒΕΙ ΚΑΘΕ ΑΝΕΚΤΟ ΟΡΙΟ.
Για όσους αναρωτιούνται, όσα προηγήθηκαν είναι αντιγραφή από το σχόλιο του κ. Ανδριανόπουλου με τον ίδιο τίτλο, που δημοσιεύτηκε εδώ στις 15 Μαρτίου, με μόνη διαφορά όσα είναι με ΚΕΦΑΛΙΑ γράμματα, που αντικαθιστούν τα αντίστοιχα δικά του.
Υποθέτω ότι είναι προφανές ότι η επιχειρηματολογία του κ. Ανδριανόπουλου είναι ακαταμάχητη. Τόσο ακαταμάχητη που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την υπεράσπιση οποιασδήποτε άποψης. Αρκεί να αντικαταστήσετε τις λέξεις με ΚΕΦΑΛΑΙΑ γράμματα και, voila!
Επί πλέον, εάν, για παράδειγμα, πείτε ότι «Δεν είναι μυστικό πως η καρδιά μου βρίσκεται κοντά στην δύση, επειδή από εκεί ανατέλλει ο ήλιος», και κάποιοι δεν συμφωνήσουν μαζί σας, μπορείτε να τους αποστομώσετε χρησιμοποιώντας το βαρύ πυροβολικό της επιχειρηματολογίας Ανδριανόπουλου, λέγοντας ότι πρέπει να αγνοούν «τις ανεδαφικές ανοησίες» περί του αντιθέτου.
Συνεχίζει με διάφορα ,ακόμη και με την επίκληση κάποιου βιβλίου (αφού είναι σε βιβλίο είναι η αλήθεια) όπου: «Σύμφωνα με αυτόν, οι κρίσεις στις οικονομίες της αγοράς οφείλονται στην ενδημική άρνηση των πολιτικών και των αναλυτών να παραδεχθούν το προφανές. Πως δηλαδή οι κοινωνίες δεν έχουν την “ελευθερία να διαλέξουν”.» Οι κοινωνίες δεν έχουν την ελευθερία να διαλέξουν;
Τώρα, για να πούμε και κάτι σοβαρό.
Οι Εταιρείες, από την «φύση» τους δεν έχουν ούτε θα μπορούσε να έχουν σχέση με την δημοκρατία.
Στην δημοκρατία (υποτίθεται ότι) συζητούμε, ακούμε προτάσεις και επιλέγουμε αυτές που η πλειοψηφία θεωρεί ότι θα εξυπηρετήσουν τους κοινούς στόχους μας, την κοινή μας μοίρα. Βεβαίως, στις πολυάνθρωπες κοινωνίες (υποτίθεται ότι) αυτά τα κάνουν οι «αντιπρόσωποί» μας κλπ., κλπ.
Στις επιχειρήσεις, τις αποφάσεις, που κυριολεκτικά καθορίζουν τις τύχες των εργαζόμενων αλλά και των λοιπών stakeholders, (πελατών, προμηθευτών και κοινωνίας) τις παίρνουν οι μεγαλομέτοχοι και η «διοίκηση» που εκπροσωπεί τα συμφέροντά τους.
Με την παγκοσμιοποίηση, αντίθετα με την πρώτη εντύπωση του Φουκουγιάμα, (το 1992) δεν ήρθε το τέλος της ιστορίας, αλλά η αρχή της καταστροφής τοπικών οικονομιών μαζί με τους πληθυσμούς τους. Θα μείνει κλασικό παράδειγμα στην ιστορία η περίπτωση του Ντιτρόιτ, αλλά όχι μόνον.
Το 2005, το Ντιτρόιτ ήταν η 11η σε μέγεθος πόλη των Η.Π.Α, με 886.675 κατοίκους, ενώ στην απογραφή του 1950, είχε πληθυσμό 1,85 εκατομμύρια. Πρόσφατα, στην Ευρώπη, η μία μετά την άλλη εταιρεία ανακοινώνει απολύσεις κατά δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενων.
Βεβαίως, πάντοτε υπήρχαν και ακόμη υπάρχουν μεγαλομέτοχοι και διοικήσεις εταιρειών (είχα την τύχη να συμμετέχω σε μία…) που προσπαθούν να ικανοποιούν, έστω κατά το δυνατόν, και τις ανάγκες, κυρίων των εργαζομένων αλλά και των άλλων stakeholders, εκτός από αυτές των μεγαλομετόχων. Όμως λίγοι κούκοι δεν φέρνουν την άνοιξη.
Υπάρχει ελπίδα; Μάλλον όχι. Τα προβλήματα πλέον είναι παγκόσμια, συνεπώς απαιτούν παγκόσμιες λύσεις. Υπάρχουν παγκόσμιες λύσεις. Φυσικά υπάρχουν.
Για παράδειγμα, είναι απολύτως εφικτό η Τ.Ν. να κάνει την ζωή όλων καλύτερη.
Όμως χωρίς παγκόσμια συμφωνία, αν -το πιθανότερο- χρησιμοποιηθεί ανταγωνιστικά μεταξύ κρατών, είναι πολύ πιθανόν να δούμε (να δείτε, εγώ ελπίζω να μην υπάρχω τότε) στρατιές από «άχρηστους», «μη προσλήψιμους», όπως του χαρακτηρίζει ο Χαράρι….
