Του ΤΑΣΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ
Την εποχή που αλλάζει ριζικά η μορφή του πολέμου, με τα drones να παίζουν στις μέρες μας πρωταγωνιστικό ρόλο, κάποιοι στη χώρα μας εξακολουθούν να μάχονται με σφεντόνες.
Από τη μια οι πραγματικοί πόλεμοι αναδεικνύουν τα νέα οπλικά συστήματα, που η Ελλάδα πριν από δύο και πλέον δεκαετίες τα είχε στα πόδια της και τα κλώτσησε, κιd από την άλλη οι μάχες στο εσωτερικό μέτωπο, που περί άλλα τυρβάζουν.
Μπορεί λίγοι να το γνωρίζουν, όμως είναι γεγονός ότι τα drones ως πτητικό μέσο υψηλής αξίας το πρωτοπαρουσίασαν Έλληνες ερευνητές. Τότε η Ελλάδα το έβαλε στα αζήτητα, με αποτέλεσμα άλλοι, και στην προκειμένη περίπτωση οι εξ ανατολών γείτονές μας, να προβλέψουν την αξία του και σήμερα να την έχουν προάγει σε μια σημαντική πολεμική μηχανή.
Την αξία του φονικού αυτού όπλου την βλέπουμε καθημερινά στον πόλεμο Ρωσίας-Ουκρανίας. Τα σημαντικά και καίρια κτυπήματα γίνονται με αυτά τα μέσα, που ελάχιστα κοστίζουν και δεν δημιουργούν απώλειες για τον επιτιθέμενο, μιας και είναι μη επανδρωμένα εναέρια οχήματα.
Στην Ελλάδα που ζει στην εποχή των σπαθιών, βρίσκεται εν εξελίξει ένα άτυπος εμφύλιος, που στοχεύει στην εξόντωση του αντιπάλου, χρησιμοποιώντας κάθε λογής αθέμιτα μέσα.
Το πλέον εξωφρενικό, το πρωτάκουστο και πρωτόγνωρο είναι η πρόταση κομμάτων για παραπομπή για εσχάτη προδοσία του πρωθυπουργού της χώρας, με κείμενο που συντάχθηκε από εξωκοινοβουλευτικούς παράγοντες και υιοθετήθηκε από μια σειρά ετερόκλητων κομμάτων.
Αξίζει να σημειωθεί ότι για εσχάτη προδοσία παραπέμφθηκαν στο παρελθόν οι πρωταίτιοι της Μικρασιατικής καταστροφής και οι Απριλιανοί.
Στην σύγχρονη περίπτωση έχουμε κάποια κυρία, όπως αποκάλυψε ο Σ. Κασελάκης, να κατηγορεί τον πρωθυπουργό για εσχάτη προδοσία και την κατηγορία αυτή να υποστηρίζει στη Βουλή, η ακροδεξιά και ένα μέρος της νεόκοπης αριστεράς.
Όλα αυτά τα παρανοϊκά συμβαίνουν την ώρα που η Αθήνα καλείται να αντιμετωπίσει την Αίγυπτο και μια δικαστική εφετειακή απόφαση, που περιορίζει την δικαιοδοσία 15 αιώνων της Μονής Σινά, την Τουρκία που πλεύρισε τον Χαφτάρ και ετοιμάζεται να ‘νομιμοποιήσει’ η Βουλή της Λιβύης το παράνομο τουρκολιβικό μνημόνιο.
Την ίδια ώρα οι ευρωπαίοι ερωτοτροπούν με την Άγκυρα και επιδιώκουν να την βάλουν από το παράθυρο στο αμυντικό σύστημα της Ε.Ε. Παράλληλα ο επιχειρηματίας πρέσβης των ΗΠΑ στην Άγκυρα, δηλώνει ότι ρέει στις φλέβες του οθωμανικό αίμα και εμφανίζεται ως ατζέντης των τουρκικών συμφερόντων στην Ουάσιγκτον.
Η κατακερματισμένη αντιπολίτευση που πυροβολεί μέχρι εξοντώσεως τον Μητσοτάκη, αντί να αντιπαραθέτει με πολιτικά επιχειρήματα απέναντι στα έργα και τις ημέρες της κυβέρνησης, εμφανίζεται παίζει με εξωκοινοβουλευτικούς παράγοντες, που κατασκευάζουν κατηγορητήρια σε ένα επικίνδυνο παιχνίδι, που πλήττει την δημοκρατία και τους θεσμούς.
Το διεθνές βεβαίως περιβάλλον μετά την αναρρίχηση στην καρέκλα του Λευκού Οίκου ενός λαϊκιστή ηγέτη, ευνοεί κάθε σαλτιμπάγκο, να λέει και να ισχυρίζεται ότι του κατέβει, αδιαφορώντας για το πόσο δηλητήριο ρίχνει στο ποτήρι της καταρράκωσης των θεσμών της Πολιτείας.
Το φαινόμενο το βλέπουμε να ανθεί σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες με το οικοδόμημα της Ε.Ε. να παρουσιάζει ρωγμές ικανές, να οδηγήσουν σε μια πιθανή κατάρρευση.
Σε αυτό το ανησυχητικό περιβάλλον, κόμματα και κομματίδια της αντιπολίτευσης, διαγκωνίζονται με πυροβολισμούς στον γάμο του καραγκιόζη, πιστεύοντας έτσι ότι θα εισπράξουν ψηφαλάκια επιβίωσης, στο κατακερματισμένο πολιτικό σκηνικό.
Όλα αυτά τα νοσηρά φαινόμενα δεν είναι πρωτόγνωρα. Συνέβησαν στο πρόσφατο και στο απώτατο παρελθόν στην μακραίωνη ιστορία του ελληνισμού. Από τον αδελφοκτόνο Πελοποννησιακό πόλεμο της αρχαιότητας ,μέχρι την διαμάχη Παλαιολόγων Κατακουζηνών, τις παραμονές της Άλωσης της Πόλης από τους Τούρκους.
Και για να μην ξεχνάμε και τις νεότερες περιόδους να θυμίσουμε τον εμφύλιο του 1824 εν μέσω της Επανάστασης, τον εθνικό διχασμό του 1915 και τέλος τον εμφύλιο μετά την αποχώρηση των Γερμανών το 1944.
Πλούσιο το ρεπερτόριο των εμφύλιων εντός και εκτός εισαγωγικών. Το ερώτημα είναι αν και πότε θα ωριμάσουμε και θα δούμε μπροστά τον ορίζοντα, που οδηγεί στο μέλλον, που αφορά και τα παιδιά μας, ή αν θα παραμείνουμε να βλέπουμε την ζωή μας και τον χρόνο, με χοντρά μυωπικά γυαλιά, που περιορίζουν σημαντικά τον ορίζοντά μας.
Αυτός ο πολιτικός σκυλοκαβγάς, που έχει επικεντρωθεί σε μια τραγωδία αυτή των Τεμπών, δεν οδηγεί πουθενά. Αντίθετα βλέπουμε να λογαριάζονται με δύο μέτρα και σταθμά οι τραγωδίες που συνέβησαν στο πρόσφατο παρελθόν, όπως αυτή των 120 θυμάτων στο Μάτι, όπου ο τότε Πρόεδρος της Βουλής καταχώνιασε την αναφορά των πολιτικών ευθυνών στο συρτάρι του, και δεν την δημοσιοποίησε ποτέ.
Έλεος πια… Τέσσερα μονοπρόσωπα αριστεροακροδεξιά κόμματα κενά λοιπού πολιτικού περιεχομένου, υιοθετούν κατηγορητήριο μιας κυρίας που αγνοεί και παρακάμπτει ανακριτές και εισαγγελείς, γράφοντας στα παλαιότερα των υποδημάτων της θεσμούς και αξίες, που απορρέουν από συνταγματικές αρχές και διαχωρίζουν την δικαστική, από τη νομοθετική και την εκτελεστική εξουσία.
Τι άλλο εξωφρενικό θα ακούσουμε άραγε;
